კათოლიკურ ბურჟუაზიულ ოჯახში გაიზარდა, მემარცხენე აქტივისტი გახდა, მაგისტრატურა პოლიტოლოგიის მიმართულებით დაამთავრა, პანტომიმა შეისწავლა, ოჯახის ბიზნესს სათავეში ჩაუდგა და მთელი ცხოვრება ქალთა უფლებებისთვის იბრძოდა. თანამედროვეობის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი დიზაინერი 70 წლის გახდა! აქედან 40 წელზე მეტი მან მოდას მიუძღვნა. მიუჩა პრადას მიერ შექმნილი ნივთები მუდამ ჩნდება პოპულარული ღონისძიებების წითელ ხალიჩებზე. ისინი ძალიან უყვართ ყველა სფეროში მომუშავე ცნობილ ადამიანებს. თავად პრადაც ინდივიდუალური და საიმიჯო სტილით გამოირჩევა.

მიუჩა მეუღლეს, პატრიციო ბარტელის 1970-იან წლებში შეხვდა. მათ დიდხანს ითანამშრომლეს, რაც რომანტიკულ ურთიერთობაში გადაიზარდა და ქორწინებით დასრულდა. მათი უფროსი ვაჟიშვილი, ლორენცო ცნობილი მრბოლელია და რალის მსოფლიო ჩემპიონატშიც მონაწილეობს. მან „პრადას“ ონლაინგაყიდვებიც ჩაიბარა, თუმცა თავისი საქმე არ მიუტოვებია. აღსანიშნავია, რომ გასული საუკუნის 90-იანების დასაწყისში ცოლ-ქმარმა სპეციალური ფონდი დააარსა, რომელიც თანამედროვე ხელოვნებას უჭერს მხარს, ეხმარება ხელოვან, ფილოსოფოს ადამიანებს. მილანში, ყოფილი ფაბრიკის ტერიტორიაზე დღეს ერთი დიდი კულტურული საცავია. პრადა ცდილობს ხელოვნების საგანძური ერთ ადგილას შეკრიბოს.

მიუჩია მემარცხენეობას საქმიან დამოკიდებულებებშიც ავლენს. კითხვაზე, თუ რატომაა მისი ნივთები ასე ძვირადღირებული, დიზაინერი პასუხობს, რომ ესაა შესანიშნავი ოსტატობისა და იმ თავდაუზოგავი შრომის ფასი, რომელიც ბრენდის თანამშრომლებმა გასწიეს.

აღსანიშნავია, რომ პრადას კინემატოგრაფი მნიშვნელოვნად შთააგონებს. იმაზე მეტად, ვიდრე მხატვრობა. კოლექციებში კინოისტორიის ელემენტების შემჩნევის გარდა, ამას მისი რეჟისორებთან კოლაბორაციებიც ადასტურებს. ბაზ ლურმანთან მან ორჯერ იმუშავა. „დიდი გეთსბისთვის“ Prada-მ 40-ზე მეტი კოსტიუმი შეკერა. „რომეო + ჯულიეტაში“ შეგვიძლია ბრენდის მამაკაცის ხაზის განვითარების ადრეულ ეტაპს დავაკვირდეთ. ის ძალიან უყვართ თავად რეჟისორებს.

Miu Miu − „Prada-ს უმცროსი დაა“, რომელსაც ყველაფერი ეპატიება, მათ შორის მეამბოხე განწყობაც. „გადაწყვეტილებები, როცა „მიუ მიუ“-ზე ვმუშაობ, ინსტინქტურად, სპონტანურად უნდა მოვიდეს. თუ ერთ რამეზე სამჯერ დავფიქრდები, მუშაობას ვწყვეტ“, − აღიარებს ბრენდების ხელმძღვანელი.

1984 წელს მიუჩამ ინდუსტრიაში გადატრიალება მოახდინა. მან ნეილონის ზურგჩანთების გაყიდვა დაიწყო. როგორც დიზაინერი გვიმტკიცებს, ის ამ დროს ახალი ფორმის ძიებაში იყო: „იმ ჩანთებს ვერ ვიტანდი, რომლებიც მაშინ მოდაში იყო − ზედმეტად ტრადიციული და კლასიკური“, − იხსენებს პრადა.

ნონკონფორმისტი, მეოცნებე, ნორმებისა და წესების საწინააღმდეგოდ მებრძოლი, მაგრამ ბევრისთვის გასაგები და სასურველი. მიუჩას წლების განმავლობაში სურდა, ადამიანებს მისი ჩანაფიქრი გამოეცნოთ. ეს ყოველთვის გამოიხატებოდა იმაში, რაც პოდიუმზე გამოჰქონდა. ამას მინიმალიზმი ერქვა. შემდეგ დაიწყო იმის გამოხატვა, რაც მოსწონდა. რა თქმა უნდა, ამ შემთხვევაში მეტი ფიქრი და დაკვირვება უნდა გამოეჩინა. ეს ასეც ხდება.

არსებობს გარკვეული სახის კანონზომიერება თქვენს კარიერაში? ინარჩუნებთ ხელწერას?

არსებობს ცვლილებების კანონზომიერება. ამასთან დაკავშირებით, პრობლემები იქმნება − ადამიანებს ხელახლა უწევთ ჩემი სტილის გაცნობა. ხანდახან პრეტენზიები მომდის, რომ კოლექციებს შორის ვერანაირ კავშირს ვერ ხედავენ. მაგრამ კავშირი − მე ვარ! კანონზომიერება არა განცალკევებულ ესკიზებში, არამედ აზროვნებასა და სტილისადმი მიდგომაშია.

როგორ აღწერდით თქვენს ნამუშევრებს?

ჩემი სამსახური − ეს არის დიალოგი იდეებსა და მოდას შორის, კონცეპტუალურ აზროვნებასა და პოპკულტურას შორის. ეს ყოველთვის დაკავშირებულია იმასთან, რაც სამყაროში და ჩემში ხდება. მეჩვენება, რომ გასულ სეზონზე მსოფლიო უფრო კონსერვატიული გახდა. ამიტომაც, მე იმ დაძაბულობით ვთამაშობ, რომელიც კლასიკურ და ლიბერალურ მოდას შორის არსებობს. ერთი მხრივ, ქალაქური კლასიკა, მეორე მხრივ კი, თავისუფლების მიმართ ნოსტალგია, ბუნებრივობა და გასული საუკუნის 70-იანების იდეალები. დღეს უკვე აღარ შეიძლება ასეთი თავისუფალი იყო.

ეს იმიტომ ხდება, რომ ტოტალური დაკვირვების ეპოქაში ვცხოვრობთ?

პოლიტკორექტულები უნდა ვიყოთ. იმიტომ, რომ ყველაფერი, რასაც ვაკეთებთ, ყველაფერი, რაზეც ვსაუბრობთ, მალე ყველასთვის ხელმისაწვდომი იქნება.

ამ შემთხვევაში, ალბათ, კარგიცაა, რომ ნივთები ვერ საუბრობენ....

2019 წლის გაზაფხული/ზაფხულის ჩემი კოლექცია საერთო ძალების არსებობას ააშკარავებს. იყო კოლექციები, მაგალითად 2014 წლის გაზაფხული/ზაფხულის, სადაც ქალთა ემანსიპაციაზე ვფიქრობდი.

რა გაძლევდათ მოტივაციას ამ კოლექციის შექმნისას?

ყოველთვის ვფიქრობ ქალთა ძალაუფლებაზე.

სასიამოვნოა ჩავთვალოთ, რომ თქვენი ნამუშევრები ხანგრძლივი რეფლექსიის შედეგია.

რეფლექსიას, როგორც წესი, ჩვენების დასრულების შემდეგ მივმართავ. მანამდე საკუთარ ინტუიციას ვეყრდნობი. ის „მქოქავს“. თუ რაიმეს ჩავეჭიდე, არ გავუშვებ, ჩავებღაუჭები უკანასკნელ წუთამდე. საბოლოო ჯამში, ინტუიცია და ინსტინქტი ყველაზე მნიშვნელოვანია.

გყავთ ასისტენტი, რომელიც გადაწყვეტილების მიღებაში გეხმარებათ?

უპირველესად, ეს არის ფაბიო ზამბერნარდი, რომელიც ჩემთან უკვე მარადიულადაა. მისი აზრები ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია. ზოგადად, მცირე გუნდი მყავს, რომლებთან ერთადაც ჩვენებებზე ვმუშაობ.

რა გავლენა აქვს მოდას თვითიდენტიფიკაციაზე?
ჩემთვის მოდა ინფორმაციის გადაცემის ხერხი და ინსტრუმენტია. ჩვენ თავად ვირჩევთ სამოსს და ეს არჩევანი ჩვენს პიროვნებაზე მეტყველებს, უყვება სხვებს, თუ ვინ ვართ სინამდვილეში. ნივთები მნიშვნელოვანია, მაგრამ არა ისეთი მნიშვნელოვანი, როგორიც მაგალითად, ჯანმრთელობა. ომში ხელოვნება არ არსებობს და არც მოდის დროა. მოდა მხოლოდ მშვიდობიან დროში ყვავის.

რემ კოლჰასმა, თქვენი დეფილეს არქიტექტორ-დეკორატორმა, დაამკვიდრა ტერმინი „ეგზისტენციალური მინიმუმი“. როგორც ჩანს, ის შეიძლება მივაკუთვნოთ როგორც იდენტურობას, ისე PRADA-ს ისტორიას.

მე ამ მინიმალიზმით შეპყრობილი ვარ. დღეს სირთულე უკვე არავის იზიდავს. ადამიანების ყურადღების კონცენტრირება კი გაცილებით რთული გახდა. აი, რატომ ვცდილობ უფრო მარტივი კოლექციები შევქმნა. ცხოვრება ისედაც რთულია. ჩემს ესკიზებში სირთულის გარკვეულ დონეს ვაღწევ და შემდეგ ამას მარტივად ავსახავ. არ აქვს მნიშვნელობა რითი ხარ დაკავებული, ეს თანამედროვეობაში ყველას სჭირდება. მაგალითად, თუ ფილმს იღებ, უნდა იპოვო ხერხი, რომ ბევრი რამის თქმა რამდენიმე წამში მოახერხო.

ამ დავალებას თავს როგორ ართმევთ?

დღეს მოდის ლექსიკონიც კი მცირდება. მე არ ვნებდები და ექსპერიმენტებს განვაგრძობ.

როგორ ფიქრობთ, მოდაშიც ყველას ერთი და იგივე რამ სურს?

შეხედეთ ავტომობილებს. ისინი ერთმანეთს ჰგვანან. დიზაინს უცნაური რამ შეემთხვა. დღეს ყველა „ინსტაგრამის“ ფოტოს რეჟიმში ფიქრობს და ეს პრობლემაა. დიზაინერებიც უკვე უპირველესად სურათზე ვფიქრობთ. არ ვიცი, კარგია თუ არა ეს, მაგრამ მე ყოველთვის ვამბობ: უნდა გვესმოდეს, როგორ მოვიქცეთ არსებულ სიტუაციაში. შესაძლოა გენიოსი იყო, მაგრამ რა აზრი აქვს, თუ თქვენი არავის ესმის.

ახდენს თუ არა გავლენას აზიური ბაზარი დიზაინზე? არსებობს შეხედულება, რომ მათ ევროპული მოდის კოლონიზება მოახდინეს. ეს, უპირველეს ყოვლისა, სილუეტებზე აისახება: ქალური ფორმები ნაკლებად აქტუალური ხდება. თქვენთან ისევაა „ქვიშის საათის“ სილუეტის კულტი. ეს „პრადას“ ერთგვარი სიმბოლოა.

მომწონს ე.წ. X სილუეტი. იგი მარტივად და ეფექტურად ახდენს ქალის ფიგურის დემონსტრირებას. მაგრამ, რა თქმა უნდა, კომპანიამ თანხა უნდა გამოიმუშაოს და მოდაში მიმდინარე ღრმა ცვლილებებზე ადაპტაცია მოახდინოს. 1980 წლამდე ჩვენი მომხმარებლების უმეტესობა ევროპიდან და ჩრდილოეთ ამერიკიდან იყო. გლობალიზაციის პერიოდში უფრო ფართო აუდიტორიაზე გავდივართ, ყურადღებას ვამახვილებთ რელიგიაზე, ეთნიკურ იდენტობაზე, კულტურაზე. გლობალიზაცია ჩემთვის პრობლემა არ გამხდარა. მუშაობის დროს კონკრეტულ მომხმარებელს ისედაც არ წარმოვიდგენდი, ჩემთვის უპირველესი საკუთარი იდეებია. ისეთი კლიშეები, როგორებიცაა „სილამაზე“ და „მიმზიდველობა“, არ მაინტერესებს.

დღეს თქვენზე საუბრობენ, როგორც ავანგარდზე ან ახალ მოძრაობაზე. „პრადას“ ყველა ჩვენება − ეს მოვლენაა. შეიძლება ითქვას, რომ თქვენი მიდგომა მანქანაა, რომელიც სილამაზეს გენერირებს?

ალბათ ესაა ის, რის შექმნასაც ყოველთვის ვცდილობდი. მაგრამ, ამავდროულად, კიდევ ერთი ლტოლვა მაქვს: ყოველთვის მაღელვებს ადამიანების რეალური ცხოვრება. ამის გამო მიყვარს ვინტაჟური აქსესუარები და ნივთები. ყოველთვის მაინტერესებს, საიდან არიან ისინი, ვინ ატარებდა მათ და იყო თუ არა ის ადამიანი ბედნიერი.

რა როლს თამაშობს თქვენს საქმიანობაში ხელოვნური ინტელექტის განვითარება? „პრადამ“ უკვე მოაწყო კონფერენცია ციფრული მომავლის თაობაზე.

ხელოვნური ინტელექტი ახალი მნიშვნელოვანი თემაა, მაგრამ სამყაროში ადამიანები მაინც იტანჯებიან, აჩენენ ბავშვებს და კვდებიან. მე ვამტკიცებ, რომ რეალური ცხოვრება ყველაფერ სხვაზე მნიშვნელოვანია. იტალიელი ვარ და მინდა იტალიელად დავრჩე, ვიყო ადამიანი. დიდი ყურადღება უნდა გავამახვილოთ ინდივიდზე. სხვა შემთხვევაში, ტექნიკა ყველას გადაგვყლაპავს.

რა არის თქვენი რანგის დიზაინერის მთავარი მისია?

მე ვქმნი ნივთებს, რომლებიც ადამიანებს სურთ ატარონ. ეს ინდუსტრიული სფეროა. ხელოვნების ადამიანი არ ვარ და არ მინდა, რომ ვიყო. მაგრამ დღეს მოდის დიზაინერები იძულებულნი არიან თავიანთი პროფესიის ჩარჩოებიდან გამოვიდნენ.

მოდის სამყარო მიეჩვია ფაქტს, რომ Prada ყოველთვის რაღაც მოულოდნელს, ამოუხსნელს და გამაღიზიანებელს ქმნის.

მომწონს ეს სიტყვა − შეიძლება ითქვას, რომ ადამიანებს ვაღიზიანებ. კონსერვატორებისთვის დასაწყისიდანვე არასწორი ვარ, ავანგარდისტებისთვის საკმარისად ავანგარდული არ ვარ, რადგანაც უტრირებას ვერიდები, მას იაპონელ დიზაინერებთან შეხვდებით. უკიდურესობიდან უკიდურესობაში მაგდებენ, რაც სიამოვნებას მანიჭებს. გულწრფელად ვარ დაინტერესებული პოლიტიკით, თანაც ბავშვობიდან, მაგრამ ამასთან ერთად, მოდის წარმატებული დიზაინერი ვარ. უფრო დიდი წინააღმდეგობრივი კონტრასტის მოფიქრება რთულია.