კინოზე ბევრი შემიძლია მოვყვე და ვილაპარაკო, მაგრამ ყველაფერს მირჩევნია კინოთეატრში სიარული და ფილმის დიდ ეკრანზე ნახვა. ბავშვობიდან ასე იყო ჩვენს ოჯახში − პრემიერას არ გამოგვატოვებინებდა ხოლმე დედაჩემი. წვიმაში, ქარში, სიცხეში − გამოგვაწყობდა და მიგვაქანებდა კინოთეატრში. სეანსებს ღია კინოთეატრში, რომელიც წყნეთში იყო მოწყობილი გარე სივრცეში, თითქმის არასოდეს ვაცდენდი. გადაბმულად სამი თვე, საოცარ ფილმებს აჩვენებდნენ ხოლმე, მთელი ზაფხული, და ქუჩის ბავშვებიც, ვისაც გვიშვებდნენ, სიხარულით გავრბოდით საღამოს ათ საათზე მაია წყნეთელის ქუჩის ბოლოში.
ჩემთვის ღია კინოთეატრში წასვლაზე დედას არცერთხელ არ უთქვამს უარი...
ქართული კინოს ფენომენი, ერთ-ერთი უდიდესი კულტურული მემკვიდრეობაა ჩვენი ქვეყნისთვის. ასეთი პატარა ქვეყანა იმდენად მდიდარია კინემატოგრაფიული შედევრებით, საოცარი რეჟისორებითა თუ მსახიობებით, რომ ნებისმიერ დიდ ქვეყანას შეშურდება. სულ პატარაობიდან ვუყურებდი ქართულ ფილმებს. საღამოს უჩვენებდნენ ხოლმე შავ-თეთრ ტელევიზორში. ბებია ფანჯრიდან გადმომძახებდა − ამოდი, ბებო, „ქეთო და კოტე“ ან „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“ იწყებაო. ისე მიყვარს ეგ საღამოები... მე და ბებია ჩვენი იტალიური ეზოს პაწაწინა ბინაში, მწვანე ტახტზე მოვიკალათებდით. ჩაისთან, აუცილებლად გამოაცხობდა რაიმე გემრიელს. ასე, გემრიელად ვუყურებდით ფილმებს და ყოველ ჯერზე სიცილით ვკვდებოდით.
ჰოდა, ახლა განსაკუთრებით მენატრება სიარული კინოთეატრში, თეატრში, კონცერტებზე, ოპერაში. მენატრება დიდ დარბაზში წასვლის წინ გამოწვეული მოუსვენრობა, ლამაზად რომ იცვამ, თითქოს სცენაზე შენ გამოდიოდე. კინოთეატრში წასვლის წინ, კინოს შესაფერის ჩაცმულობას ვარჩევ. სარკის წინ კარგა ხანს ვტრიალებ ყოველთვის, როცა კინოთეატრში მივდივარ.
ფილმის ან წარმოდგენის შემდეგ, მენატრება სადმე ჩამოჯდომა, რომელიღაც რესტორანში ან კაფეში. ნანახის განხილვისას ხშირად მიომია, დამიცავს ესა თუ ის „არმოწონებული“ ფილმი, რომელსაც აკრიტიკებდნენ. თითქოს ჩემი გადაღებული ყოფილიყოს. კინოს დამცველი უფრო ვიქნებოდი და არა კრიტიკოსი. რამხელა შრომაა ყველა ფილმის გადაღება...
რაც უნდა დაღლილი ვყოფილიყავი, არ მახსენდება კინოთეატრში წასვლაზე უარი მეთქვას. გარდა რამდენიმე ჟანრისა, ყველა ფილმში ვპოულობ კადრს, რომელიც მიყვარდება. ან გმირს, ფრაზას, სცენას, მხატვრის ნამუშევარს, რაც დამაფიქრებს. ტელევიზორთან კი ხშირად მეძინება, არ მომწონს სახლში რომ გადმოინაცვლა ამ პროცესმა. კორონა რომ დამთავრდება, კინოთეატრებს და თეატრებს უნდა დავუბრუნდეთ. რაც მანდ ტრიალებს, სხვაგან არსად მეორდება და ეს ყველაფერი არასოდეს გახდება ძველმოდური.
დღეს კი ჩვენი ჟურნალი სწორედ კინოხელოვანებს გვინდა მივუძღვნათ. ადამიანებს, რომლებიც ქართულ კინოს ემსახურებიან და ბევრი იციან ამ ფენომენზე. ისინი, როგორც ყოველთვის, არიან ლამაზები, განსაკუთრებულები, ნიჭიერები, განსხვავებულები. მინდა დავიტოვო იმედი, რომ გაზაფხულთან ერთად, ჩვენს ქვეყანაში დაბრუნდება კინოდარბაზებიც და ჩვენც არასოდეს დავიზარებთ კინოთეატრში სიარულს.
სიყვარულით, ნინო ჯიბლაძე
ჟურნალ OK!-ის მთავარი რედაქტორი
