გიორგი კეკელიძე... დიახ, მისი სახელი ხშირად შეგხვდებათ, თუ ლიტერატურა გაინტერესებთ და მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს თქვენს ცხოვრებაში. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ სწორედ ასეთი ადამიანების მეშვეობით შევუნარჩუნებთ ჩვენს ქვეყანას იმ ღირსეულ და საპატიო ადგილს, რომელსაც ნამდვილად იმსახურებს. მაშ ასე, წარმოგიდგენთ პოეტს, პროზაიკოსს, ესეისტს, ლექტორს, ტელეწამყვანსა და საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკის გენერალურ დირექტორს, გიორგი კეკელიძეს.
დავიწყოთ ბავშვობით. გაიხსენეთ თქვენი ყველაზე მძაფრი შთაბეჭდილებები, რაზე ოცნებობით და ვინ გინდოდათ გამხდარიყავით?
ყველაზე მძაფრი შთაბეჭდილება პირველად სკოლაში მარტო წასვლა იყო − ძაღლი გამომეკიდა, ვიღაცას ვეჩხუბე, აღმართზეც წავიქეცი... მაშინ მივხვდი, რომ დამოუკიდებლობა − ეს არის ყოველდღიური ფასის გადახდა და გზა თავისუფლებისკენ მხოლოდ ასეთია. ცხადია, ამგვარი დალაგებული წყობით არ მიფიქრია, მაგრამ განცდა ზუსტად ასეთი მქონდა.
როდის და რა დაწერეთ პირველად? ვინ და როგორ შეგიფასათ და რამდენად მნიშვნელოვანი იყო ეს თქვენთვის?
არის ოჯახური ლეგენდა, რომ პირველი ლექსი სამი წლისამ დავწერე:
„ჭრიჭინა და წვიმა მიყვარს,
ქარია და ქარი,
ბავშვებო არ გამოხვიდეთ,
არ გააღოთ კარი“.
თუმცა მგონია, რომ ამ ლექსში ბებიაჩემის ხელი ურევია. უფრო აქტიური წერა სადღაც 13 წლიდან დავიწყე.
ყოველთვის გიზიდავდათ წერა?
ადამიანებზე და საკუთარ თავზე დაკვირვება ყოველთვის მიზიდავდა − დანარჩენი ტექნიკის საქმეა.
საიდან მოდის შთაგონების წყარო?
ემოციები, რომლებიც გროვდება, მაგრამ არ იყინება − ლავას უფრო ჰგავს.
როგორ ფიქრობთ, რა აყალიბებს ადამიანს?
გამოცდილება და ფიქრი.
ის, რაც არავინ იცის თქვენ შესახებ...
„ჩვენ ვართ ის, რაზეც ვდუმვართ“, − თქვა ფოლკნერმა. ამიტომ, ის, რაც არავინ იცის, დუმილად დარჩება.
სამი სიტყვით დაახასიათეთ თქვენი თავი.
ჯიუტი, მიზანმიმართული, მოხეტიალე.
დაბოლოს, ამჯერად რაზე მუშაობთ?
ამჯერად ლექსების ახალ კრებულზე და „თომას ზღაპრების“ მეორე ნაწილზე.
