რომანტიკული კომედიის მეფემ უკანასკნელ პერიოდში სხვადასხვა ტიპის პერსონაჟის როლი მოირგო, მათ შორის − „ცუდი ბიჭისაც“. 59 წლის ბრიტანელ მსახიობს უკვე ხუთშვილიანი ოჯახი ჰყავს. ჰიუ გრანტმა გადაწყვიტა, რომ შესაფერისი დრო დადგა, ისევ ეთამაშა: „კინოში დროულად დავბრუნდი. ვცდილობ, არაფერი გავართულო. დროულად მივდივარ გადასაღებ მოედანზე, ვიკავებ ჩემს ადგილს და შინ დაბრუნებისას ბავშვებს საფენებს ვუცვლი“, − გვიზიარებს გრანტი.

ბედის ირონია − „ჯენტლმენებში“ ცინიკურ და უპრინციპო დეტექტივს თამაშობთ, კომპრომისებზე მონადირეს. ანუ ისეთ პერსონაჟს, რომელსაც უკანასკნელ წლებში თავად ებრძოდით.
არ ვიყავი დარწმუნებული, რომ ამ როლის შესრულება შემეძლო. გაი რიჩმა მისი მორგება ჩემს ქორწილში შემომთავაზა. ჩემთვის მსგავსი ტიპები ნაცნობები არიან, რადგანაც მათ წინააღმდეგ კამპანიას ვმართავ. პრესამ ეთიკის წესები უნდა გაითვალისწინოს. დარწმუნებული ვარ, რომ ერთ დროს უსმენდნენ ჩემს ტელეფონს და მპარავდნენ საკუთარ სამედიცინო ბარათებს. ისინი ჩემს სახლში შემოჭრასაც გეგმავდნენ. ბევრი მათგანი ახლა ციხეშია და უკმაყოფილონი არიან იმ ფაქტით, რომ მათი უფროსები, რომლებიც მსგავს საქმეებს ავალებდნენ, დასჯილები არ არიან. მათ სურთ ამ უსამართლობას ბოლო მოუღონ.

„ჯენტლმენებში“ რიჩი იყენებს მეთოდს „ფილმი - ფილმში“. თქვენ თამაშობთ გმირს, რომელიც წერს სცენარს და თავად ცდილობს მის გაცოცხლებას.
ჩემი გმირი კინოს აღმერთებს. მგონია, რომ კინოში მისი საყვარელი პერიოდი გასული საუკუნის 70-იანი წლებია − ფრენსის ფორდ კოპოლა, მარტინ სკორსეზე, ფელინი და სხვები. თავად ეს ფილმიც ფელინურ სტილშია. როგორც ყოველთვის, მე ჩემს გმირს ცხოვრების ისტორია მოვუფიქრე, დაწყებული ბავშვობიდან. წარმოვიდგინე, რომ ის იყო ბავშვი, რომელიც ვერცერთ სამეგობრო კამპანიას ვერ ერგებოდა. არავინ იმჩნევდა, მას კი საოცრად სურდა მათი დახმარება, უნდოდა ნამდვილი ბიჭების წრეში ისიც მიეღოთ.

ანუ სტანისლავსკის მეთოდს იყენებთ, თავად მარლონ ბრანდოს ტაქტიკას...
დიახ. მე ძალიან ინტენსიურად ვემზადები ხოლმე. რისთვის მჭირდებოდა „პადინგტონის თავგადასავალში“ ჩემი გმირისთვის მთელი ბიოგრაფიის მოფიქრება? სხვათა შორის, სოციალურ ქსელებში ხშირად ვაწყდები დაცინვას: „ღმერთო, სადამდე დაეცა! საწყალი ჰიუ... „პადინგტონ 2“? ბავშვების ფილმის სიქველი...“ სიმართლე ვთქვა, ეს ძალიან უსიამოვნოა. განსაკუთრებით მაშინ, როცა მჯერა, რომ ეს მშვენიერი ფილმი და ჩემი როლი − ერთ-ერთი საუკეთესოა, რაშიც კი ოდესმე მონაწილეობა მიმიღია.

ფილმი მართლაც იმდენად კარგია, რომ ბავშვებმა ათჯერ მაინც ნახეს. მათ კი ვერ მოატყუებ. დავუბრუნდეთ „ჯენტლმენებს“. წერენ, რომ თქვენი თამაშით მეთიუ მაკკონაჰი, კოლინ ფარელი, ჩარლი ჰანემი და სხვები დაჩრდილეთ...
ძალიან ვნერვიულობ, როცა ასეთი მსახიობების გვერდით ვთამაშობ. ყოველთვის მეჩვენება, რომ დილეტანტი ვარ და არაფერი შემიძლია.

ნუთუ დღემდე? ზოგადად, როდის გადაწყვიტეთ ამ პროფესიის მორგება?
ვაჟთა სკოლაში, სადაც ვსწავლობდი. ჩვენს თეატრში მუდამ გოგონების როლი მხვდებოდა. პატარა, ლამაზ კაბებს ვატარებდი. მაგალითად, მიუზიკლში „მუსიკის ჰანგები“ ფონ ტრაპის ქალიშვილს ვთამაშობდი და სცენაზე თეთრი კაბით გამოვდიოდი, ცისფერი აბრეშუმის ქამრით. რეპლიკაზე: „მე ბრიჯიტა ვარ, 12 წლის, და ყველაფერი, რაც მსურს, დროის კარგად გატარებაა“ − ყველა იცინოდა. თავადაც მეცინებოდა. სამწუხაროდ, ეს პრობლემა დღემდე მაქვს: სცენაზე ყოფნის დროს ისტერიკულად მეცინება იმაზე, თუ რა სასაცილო ვარ!

მამაკაცის პირველი როლი?..
ჯერ კიდევ ოქსფორდში ყოფნისას, ერთ-ერთმა რეჟისორმა დამირეკა და მთხოვა მის ფილმში მეთამაშა. ჩემს მოხიბვლას იმ ფაქტით ცდილობდა, რომ კადრში გოგონასთვის უნდა მეკოცნა. მეც დავთანხმდი. აქედან დაიწყო ჩემი თვითგანადგურების გზა. როცა ფილმი გამოვიდა, აგენტმა დამირეკა და მკითხა, მსურდა თუ არა მსახიობი გავმხდარიყავი.

თქვენს სასიყვარულო სცენებს საკულტო ფილმებში: „ოთხი ქორწილი და ერთი დაკრძალვა“ და „ნოტინგ ჰილი“, კინოს ისტორიაში ბევრი ადამიანი ყველაზე რომანტიკულ კადრებად მიიჩნევს...
სხვათა შორის, სასიყვარულო სცენები ძალიან რთულია. ყოველთვის ზღვარზე იმყოფები − მილიმეტრის დაშორებით გამაღიზიანებელ სენტიმენტალურობასთან. სექსუალური სცენები კი სულ სხვა საქმეა! როგორც წესი, სტანდარტული სამსახიობო პასუხია, რომ ეს აუტანელია და რაც მთავარია, საერთოდ არაა სექსუალური და მით უმეტეს − ბუნებრივი. მაგრამ მე მსგავსი სცენები ყოველთვის ფხიზლად მამყოფებდა. მომწონს იმ სიტუაციებში აღმოჩენა, რომელშიც წესით არ უნდა ვიყო.

ამ ფილმებში მიღწეული საოცარი წარმატების შემდეგ, მშვენიერი შანსი გქონდათ, ჰოლივუდში დარჩენილიყავით, მაგრამ ლონდონში დაბრუნდით...
ეს ძალიან ადრე იყო... როცა ეკრანებზე გამოვიდა ფილმი „ოთხი ქორწილი და ერთი დაკრძალვა“, უამრავი საჩუქრის მიღება დავიწყე. ყუთებით მიგზავნიდნენ. ახალგაცნობილი ადამიანები მეუბნებოდნენ, რომ მოვენატრე. სიყალბის დონე იზრდებოდა. ამ ყველაფრით გულწრფელ სიამოვნებას ვიღებდი, თუმცა თავიდანვე ვნერვიულობდი იმაზე, რომ ჰოლივუდის ერთ-ერთ მკვიდრად გადავიქცეოდი, რომელიც მთელი ცხოვრება მანიაკალურად აკვირდება გაყიდვების ციფრებს.

ხშირად იმეორებთ, რომ როგორც მსახიობი, დღემდე არ ხართ საკუთარ თავში დარწმუნებული. ეს ირონიაა?
უფრო სიმართლე. დავბერდი, გავსუქდი და ნაკლებად ვნერვიულობ, იმიტომ, რომ გმირი-საყვარლის როლი აღარ შემხვდება. რა თქმა უნდა, განვლილი კარიერისთვის იღბლიანი ვარ. ჩემს რომანტიკულ კომედიებს „სუფთა სინდისით“ ვუყურებ. ალბათ, რაღაც სხვა უნდა მეცადა და საკუთარი თავი ამდენჯერ არ გამემეორებინა. მაგრამ რთული იყო ისევ იმ პოზიციაში ყოფნა, რომ ანაზღაურება უნდა მეშოვა. სუსტი აღმოვჩნდი და მეც მიყოლებით ვთანხმდებოდი შემოთავაზებებს. როცა ადამიანები უყურებენ კომედიებს, სადაც კარგ ბიჭს ვთამაშობ, ჰგონიათ, რომ ასეთი საყვარელი ვარ. მაგრამ ეს მართალი არაა. მე უფრო ვერაგი ვარ. ზოგადად, მჯერა, რომ მსახიობის მთავარი მიზანი, მაყურებლის გართობაა. მის უკან კი ჩვენც ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ.

უკანასკნელ წლებში ტრიუმფით დაბრუნდით ჰოლივუდურ კინოში...
დიახ, მრავალშვილიანი მამისთვის დროული იყო. მსახიობობა ახლა მსუბუქ გასეირნებას მაგონებს.

მამობამ მნიშვნელოვნად შეგცვალათ?
საკმაოდ დაგვიანებული მამობა იყო და დიახ, მთლიანად შემცვალა. მუდამ ჩემი მეგობრების ან ძმების შვილებზე ვსაუბრობდი. მიყვარდა ბავშვები, მაგრამ იმ შემთხვევაში, თუ ტკბილი ძილის სურვილის შემდეგ, ისევ მათ მშობლებს ჩავაბარებდი. ახლა კი შემომხედეთ: მაშინ უბრალოდ კარგი ადამიანი ვიყავი, ახლა კი უფრო კარგი გავხდი!

მამობის მსგავსად, ქორწინებაზეც შეიცვალეთ აზრი?
დიახ, მარტოხელა კაცის ცხოვრების დაცვით მართალი არ ვიყავი. უფრო ადრე უნდა დავქორწინებულიყავი. თუმცა, გამიმართლა, – ბრწყინვალე ცოლი შემხვდა.

რას იტყვით, თუ რომელიღაც თქვენი შვილი მსახიობობას მოისურვებს?
უფროსს უკვე ავუკრძალე ამაზე ფიქრი. ჩემდა სასიხარულოდ, ჯერ არცერთს არ აქვს ამ საქმის მიმართ მიდრეკილება. მსახიობები მუდამ თამაშობენ და რთულია იცნობდე მათ რეალურად. ვფიქრობ, ეს ძალიან სევდიანი ცხოვრების ფორმაა. თუმცა, მეჩვენება, რომ მამობამ უკეთეს მსახიობად მაქცია. დიახ, ეს კლიშეა, მაგრამ ნამდვილი, სუფთა სიყვარულია, და რამდენი რამ შეუძლია მას...