თანამედროვეობის ერთ-ერთი ყველაზე ნიჭიერი დრამატული მსახიობი და პლანეტის მიმზიდველი მამაკაცი რადიკალურად იცვლის ამპლუას და ცხოვრებასაც. თავად ფიქრობს, რომ უბრალოდ უნდა გააგრძელო სიცოცხლე, იმიტომ, რომ ცხოვრებამ პუნქტუაციის ყველა ნიშანი იცის, წერტილის გარდა. მეთიუს მიერ შექმნილი პერსონაჟები მეხსიერებაში დიდხანს გვრჩებიან. ასეთია მისი უკანასკნელი გმირიც, გაი რიჩის ახალ ფილმში „ჯენტლმენები“.

თქვენ იყავით „ნამდვილი დეტექტივი“, ბიჭუნა რომანტიკული კომედიიდან. მეამბოხე, რომელსაც ბარში შიშვლად ცეკვისთვის იჭერენ, თვითირონიული მამაკაცი უოლ სტრიტიდან, სტრიპტიზის მოცეკვავე და როდეოს კოვბოი დალასიდან. კარიერაში მსგავსი ტრანსფორმაცია განიცადეთ. ეს ნიშნავს, რომ თავადაც შეიცვალეთ?
ეს ილუზიაა − რომ ადამიანს რაღაც უნდა დაემართოს, რათა სხვანაირი გახდეს. არაფერიც არ უნდა მოხდეს. ნუთუ არაა ბუნებრივი, რომ მხოლოდ ის, ვისაც შეეძლო ბარის მაგიდაზე შიშველი ასვლა, ეცდებოდა რადიკალურად სხვანაირიც გამხდარიყო.

ზოგადად, ცხოვრებაში ორი წესით ვხელმძღვანელობ. პირველი: საუკეთესო რჩევებს გაძლევენ ადამიანები, რომლებისგანაც რჩევებს საერთოდ არ ელი. აი, მაგალითად, ერთხელ სტილისტი თმას მჭრიდა და რაღაცას მიყვებოდა, როცა სულ შემთხვევით ახსენა, რომ ყოველთვის „თავის ჭრიჭინას“ უსმენს. მაშინ ამ ალეგორიას ყურადღება არ მივაქციე, ძალიან პოეტურად ჟღერდა. მაგრამ, გონებაში ჩამრჩა და მოგვიანებით გავიხსენე. საკუთარი ჭრიჭინის მოსმენა... და მეც ვუსმენ. ვაკეთებ იმას, რაც სწორად მეჩვენება.

მეორე წესი ფილმიდანაა. ჩემი პირველი შესამჩნევი როლი იყო ფილმში „მოწეულები და აფორიაქებულები“. ერთ მომენტში ჩემი გმირი ამბობს: „უბრალოდ გააგრძელე ცხოვრება“. იცით, დროსთან ერთად მივედი აზრამდე, რომ ეს საუკეთესო კრედოა. უბრალოდ, უნდა გააგრძელო ცხოვრება. ესაა საჭირო და მაშინ მიხვდები, როგორ იცხოვრო. არანაირი ძალდატანება, უბრალოდ გაგრძელება. იცხოვრებ და ნახავ. იმიტომ, რომ, იცით − ცხოვრება არასდროს სვამს წერტილებს.

ჩემი აზრით, ცხოვრება ფრაზების მონაცვლეობაა, რომლებიც მძიმეებით უკავშირდებიან ერთმანეთს. წრიულია თავისი შემოტრიალებებით. თუ ერთი კარი დაიკეტება, მეორე გაიღება. მაგრამ ხანდახან საჭიროა შეჩერდეთ და რუკას ჩაუკვირდეთ − სად მოხდა ეს შემოტრიალება. მე ასეც გავაკეთე.

საკუთარ თავში გარკვევა მხოლოდ საკუთარ თავთან მარტო ყოფნით შეიძლება. სკოლის შემდეგ არ ვიცოდი, ვინ მინდოდა ვყოფილიყავი. 18 წლის ასაკში „ჩემ წინ ნისლი ჩამოწოლილიყო“. მაშინ ერთი წლით უბრალოდ ავსტრალიაში წავედი, გაცვლითი პროგრამით. არანაირი მეგობრები, არანაირი დედ-მამის რჩევები − ისინი გვერდით არ იყვნენ. ამ დროს შეიცნობ საკუთარ თავსა და სურვილებს.

ასე მოვიქეცი 1997 წელსაც. ფილმის „მკვლელობის დროა“ შემდეგ მივხვდი, რომ ერთ ადგილას ვიყავი გაჩერებული, იქ არ ვიმყოფებოდი, სადაც უნდა ვყოფილიყავი. ყველაფერი მივატოვე და პერუში გავემგზავრე. არაფერს ვაკეთებდი. უბრალოდ, დავდიოდი. მთის სოფელში საათობით ვაკვირდებოდი ბავშვებს. ვსვამდი ბარებში. ეს იყო განწმენდა.

30 დღის შემდეგ მივხვდი, რომ შემეძლო დაბრუნება. გავიაზრე − სხვანაირი გავხდი, შევწყვიტე ისეთაც ყოფნა, ვისაც იმ ცხოვრებით ცხოვრება შეეძლო. ვთანხმდებოდი როლებს იმ განცდით, რომ გამიმართლა. მეგობრობას იმ შეგრძნებით, რომ შემოთავაზებული იყო. ჩემი მოთხოვნები შეიცვალა. უკვე მსურდა თავად გამეკვალა საკუთარი გზა. მას შემდეგ ისე მოხდა, რომ ახალი გზის დასახვის საჭიროება ვიგრძენი.

ახალ გზაზე ხომ ახალი პასუხისმგებლობები შეგხვდათ?..
დიახ, ვერ უარვყოფ. მაგრამ წლებთან ერთად, უფრო ეგოისტური გახვდი, საკუთარ თავზე მეტად შეყვარებული. ვერასდროს ვიტანდი ამ სიტყვებს − „თავდაჯერება“ და „ნარცისიზმი“. მაგრამ საკუთარი თავის შეყვარების გარეშე, შენს თავს ვერ შეინარჩუნებ. აღარ ვთანხმდებოდი როლებს მხოლოდ იმიტომ, რომ მე ამირჩიეს. შევწყვიტე ნებართვის აღება სადმე შესვლაზე. მე უბრალოდ, შევედი.

რა თქმა უნდა, ეს დაემთხვა იმ გარემოებასაც, რომ პირველი შვილი გაიზარდა, მეორეს ველოდით... მაღლა მივდიოდი და აღმოჩნდა, რომ მწვერვალი არ არის. არ არსებობს უმაღლესი წერტილი. მაგრამ ვიცოდი, რომ უფრო მაღლაც არის ის რაღაც − სხვა როლი, სხვა ჩანაფიქრი.

პირად ცხოვრებაში აღმასვლა განვიცადე, კინოში კი რელსებზე მოძრაობა. ეს მტანჯველი დისონანსი იყო, მაგრამ როცა ოჯახს ქმნი, უფრო თავდაჯერებული ხდები. შვილები უნდა ცხოვრობდნენ განცდით, რომ მათი მშობლები − ეს ურღვევი კედელია. თავად უნდა იგრძნო თავი ამ კედლად. ამიტომაც გადავწყვიტე მეთამაშა სტრიპტიზის მოცეკვავე − საკუთარ თავს ახალი შეგრძნებები ვასწავლე. თვითდაჯერება.

ამბობთ, რომ ბავშვებისთვის კედელი უნდა გახდე, რომელიც მათ დაიცავს. ამით ცხოვრებისგან იცავთ?
იცით, „კედელი“ არასწორი სიტყვაა. უფრო ზუსტად − კლდე. ყოველთვის უნდა იცოდნენ, რომ შეუძლიათ ამ კლდეს თავი შეაფარონ. შედარებით მცირე ასაკში ვალდებულები იყვნენ, უბრალოდ ეცხოვრათ ამ კლდის ქვეშ, რომელიც ცხოვრების დარტყმებისგან იცავდათ. შემდეგ აღმოაჩენენ დიდ ცას, მეტ ცხოვრებისეულ სივრცეს... მშობლები არ უნდა იქცნენ ბავშვებისთვის დაბრკოლებად. კლდის გამო ცხოვრება არ უნდა დაებინდოთ.

იცით, ჩემი მშობლები საოცარი ადამიანები არიან. ისინი ორჯერ დაშორდნენ, მაგრამ ორივეჯერ შერიგდნენ. მე უმცროსი ვარ სამ ვაჟიშვილს შორის და არც კი ვიცოდი, რომ დაშორებულები იყვნენ. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ დედა გრძელვადიან შვებულებაში წავიდა. შემდეგ დაბრუნდა და მითხრა, რომ დეიდაჩემთან ცხოვრობს, რადგანაც მას მხარდაჭერა სჭირდება. ისინი რომ ხელახლა არ დაქორწინებულიყვნენ და განქორწინებულებად დარჩენილიყვნენ, მე ამ სამყაროსგან მოწყვეტის განცდით მაინც არ გავიზრდებოდი. ისინი იყვნენ ის კლდე, რომელიც მიცავდა.

ფიქრობთ, მართლები იყვნენ, რომ იტყუებოდნენ?
დარწმუნებული ვარ, არ იტყუებოდნენ. ისინი უბრალოდ არ გვანაწყენებდნენ სიმართლით. ამასთან, ერთმანეთი უყვარდათ. განქორწინების დროსაც იცოდნენ, რომ უყვარდათ. ეს სიმართლე იყო, რასაც თავად ვგრძნობდი. ეს იყო სიმართლე, რომელიც მაშინ ჩემს სამყაროს ინახავდა.

მშობლების ისტორიამ მოახდინა გავლენა თქვენს სიყვარულზე და ოჯახის მიმართ დამოკიდებულებაზე? დაქორწინდით მაშინ, როცა შვილები უკვე გაზრდილები იყვნენ...
უბრალოდ, არ გვინდოდა იმის შეკეთება, რაც გაფუჭებული არ იყო. რატომ უნდა დავქორწინებულიყავით, თუ ისედაც ერთად ვიყავით? მაშინ ასე ვფიქრობდით. ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანი იყო, რომ საერთო სახლი გვქონდა. ასევე ის, რომ მუდამ ერთად ვიყავით. არანაირი საქმიანი მივლინება და გადაღება არ გვქონია ერთმანეთის გარეშე. ბავშვები ხანდახან ჩვენთან ერთად იყვნენ, ხანდახან არა, მაგრამ ჩვენ მუდამ ერთად ვიყავით. ვფიქრობ, თუ ადამიანებს შეუძლიათ დროებით დაშორდნენ, სამუდამოდ დაშორებაც შეუძლიათ. და რატომ ვაცდუნოთ ბედისწერა?

ჩემთვის მთავარია არ დავიშალოთ, ერთად ვიყოთ და ერთმანეთს ვასიამოვნოთ. ქორწინება მეგობრობას ჰგავს − ცდილობ მეგობარს უსიამოვნება არ მიაყენო და ერთად რაიმე სასიამოვნო გააკეთოთ. ჩვენი ცხოვრება ერთმანეთისგან განუყოფელია. მიმაჩნია, რომ ორმხრივი მოთმინება და ერთგულება − სექსუალურია. ეს განასხვავებს ქორწინებას მეგობრობისგან.

უკანასკნელ პერიოდში მკვეთრ როტაციას ხშირად ახორციელებთ...
უბრალოდ ახალ წესს მივდევ: თუ გსურს, რაღაც გაკეთდეს, ის თავად გააკეთე. ისევ გამალებით ვუკრავ დასარტყამ ინსტრუმენტზე. უბრალოდ ახლა ფანჯრებს ვხურავ.