ბერლინზე ფიქრი სუსხიან დეკემბერში ერთი ელექტრონული შეტყობინებით დაიწყო: გვესტუმრეთ რიგით 70-ე საიუბილეო „ბერლინალეზე“. ძალიან მიყვარს მოგზაურობა და ევროპის დიდი თუ პატარა ქალაქები, მაგრამ ბერლინზე არასდროს მიოცნებია. შორიდან ყოველთვის მქონდა შეგრძნება რომ ის „საჩემო ქალაქი“ არ იყო. ხომ ხდება ხოლმე ამოვიჩემებთ ადგილებს და ჩვენ თავს მათში ვხედავთ, მეც სულ ვამბობდი, რომ „კი, პარიზი მე ვარ“, ისევე როგორც მომწონდა პრაღა და რომი. აი ბერლინი კი არასდროს იქცევდა ჩემ ყურადღებას, ვფიქრობდი გერმანიაში მხოლოდ მიუნხენი და პატარა ვუპერტალი მომეწონებოდა, „პინას“ გავლენით. რომანტიკული და ემოციური ადამიანისთვის ის ალბათ მართლაც ზედმეტად მკაცრი მოჩანს. მაგრამ, როცა კინომოყვარული და კულტურის ჟურნალისტი კინოფესტივალზე მიდიხარ, არცერთი ქალაქი არ მოგეჩვენება მოსაწყენად.


ზუსტად ორი თვით ადრე დაიწყო ფიქრი ყველაფერზე ბერლინის გარშემო. პირველ რიგში, ბევრ ქართველთან გადავაწყდი მოსაზრებას, რომ თებერვალში ბერლინში ძალიან ცივა. დიახ, ცივა, მაგრამ არა ისე, რომ მსგავსი ცხოვრებაში არ განმეცადოს. არც თუ იშვითადად არის შემთხვევები, როცა თბილისში სიცივე ამაზე მეტადაც მიგრძვნია.

ღრუბლებით გარშემორტყმული ქალაქი დიდ, მკაცრ სავარძელში ზის, წინ წიგნი აქვს გადაშლილი, დროდადრო სათვალეს ისწორებს და ჩიბუხს გემრიელად აბოლებს. დიახ, ღრუბლებში ჩაძირული ბერლინი თავადაც დიდ ღრუბელს მოგვაგონებს, რადგანაც თითქოს სიგარეტის ბოლშია გახვეული, რომელიც გარშემო გამჭვირვალე ნისლს ქმნის.

ჩემი პირველი შთაბეჭდილება ბერლინზე? სერიოზული ხალხი, თამბაქო და სრულყოფილი არქიტექტურა - ქალაქში 50-მდე კილომეტრის მოვლით უკვე ცხადი ხდება, რომ აქ ყველა შენობა იმდენადაა დახვეწილი რომ უკმაყოფილების განცდა არასდროს გრჩება. ყველა ერთ მთლიანობაში კი თითქოს საერთო კომპლექსს წარმოადგენს, რომლის თითოეული აგურიც რუდუნებით შეარჩიეს. მიუხედავად ამისა, აქ ყველანაირ ბერლინს ნახავ: ინდუსტრიულს, გოთიკურს, თანამედროვეს, მინიმალისტურს თუ ფერადს.

სატრანსპორტო ქსელი ბერლინის გულს სისხლძარღვებივით მოწესრიგებულად უვლის, შემდეგ მთელ სხეულში ნაწილდება და ამას გერმანული სიზუსტით - წუთი წუთში ახერხებს. აქ რკინიგზა მოძრაობს მაღლაც და ბნელ გვირაბებშიც, სადაც ისეთი სისუფთავეა, რომ გემრიელი დონატების სტენდთან ჩავლისას, თავადაც მოგესურვებათ აქაური სიტკბოების დაგემოვნება, თუნდაც 1 მატარებლის გაშვების ხარჯზე. იქვე საქმიან გერმანელ მამაკაცს ამოუდგებით, რომელსაც ერთი დანიშნულების წერტილიდან მეორემდე ზუსტად აქვს სამწუთნახევარი გათვლილი ამ სიამოვნების მისაღებად.

შუქნიშანზე ანთებული წითელი ფერი ქვეითს დამატებით დროს სთავაზობს და ავტომობილს იქამდე არ გაატარებს, სანამ ბოლო ქვეითი გადასვლას არ განახორციელებს. ტაქსისტები სპეციალურად გამოყოფილ ადგილებზე დგანან და თავს კითხვით ირთობენ. გარშემო ველოსიპედები დაქრიან, ნებისმიერ ამინდში და ნებისმიერი ასაკის ადამიანით საჭესთან. თითქმის ყველგან ელექტრო სკუტერები აყენია დასაქირავებლად, თუ ძალიან აგვიანებ და ბორბლების დახმარება გჭირდება.

ქალაქის ცენტრში არსებული ზოოპარკი იმდენად ორგანულ სამყაროდ აქვთ ქცეული, რომ აუცილებლად იფიქრებ: „ცხოველი რომ ვიყო აქ ნამდვილად ვიცხოვრებდიო“. ბარიერები თითქმის შეუმჩნეველია და ბუნებასთან კავშირს შუა დედაქალაქში ნამდვილად შეიგრძნობთ. თავზე არამხოლოდ ყვავები, არამედ პარკის ფრინველებიც დაგტრიალებენ, ცხოველები თავიანთი საქმეებით არიან დაკავებულნი, ძირითადად განცხრომაში და უამრავი ბავშვის აღტაცებული თვალი დიდად არც ანაღვლებთ. თუმცა, ზოოპარკი არაა ერთადერთი, რომელიც ბუნებაში გაქცევის სურვილს დაგიკმაყოფილებთ. უზარმაზარი თიერგარდენიც თქვენს სულიერ განტვირთვაზე იზრუნებს და სრულიად დაგავიწყებთ, რომ მის მიღმა მკაცრი ბერლინია.

ბერლინის ცის ქვეშ თავს მშვიდად გრძნობ, რადგანაც აქაური სიმშვიდე მოგიცავს. მას ანსაკუთრებით მაშინ შეიგრძნობ, როცა ღამის საათებში წყნარ და ცარიელ ქუჩებს დაუყვები. მანქანები თითქმის აღარ დადიან, ახალგაზრდები ძაღლებს ასეირნებენ, კაფეების ვიტრინებში ადამიანები რთული დღის ბოლოს ერთმანეთს ღიმილით ესაუბრებიან და ბედნიერი ხარ, რომ თუნდაც ცოტა ხნით მათი ცხოვრების ნაწილი თავადაც ხდები.

მას შემდეგ, რაც ბერლინის შარლოტენბურგში აკლიმატიზაცია გავიარე, ვიხილე ხელოვნების ნიმუშები შინ თუ გარეთ, ბერლინალეს კინოფესტივალმაც დააფინა წითელი ხალიჩა და გახსნის ფილმის ვარსკვლავები ბერლინალე პალასტში მიიპატიჟა. ხალიჩასთან შეკრებილი ხალხი სკანდირებდა: „მარგარეტ! მარგარეტ!“ და აი ისიც, 25 წლის მარგარეტ ქუილი, რომელმაც ჯერ სერიალ „ზებუნებრივით“ მოიპოვა გულშემატკივართა სიყვარული, შემდეგ კი კვენტინ ტარანტინოს ჰოლივუდურ დრამაში ჰიპის როლის მორგებით. თეთრ საზაფხულო კაბაში გამოწყობილმა მარგარეტმა ხელმოწერები დაარიგა, შემდეგ კი სიგურნი უივერისკენ გაემართა და თბილად ჩაეხუტა.

"ჩემი სელინჯერის წელიწადი" ახალგაზრდა ჯოანზეა, რომელიც მწერლობაზე ოცნებობს. მაგრამ, 1990-იანი წლების ნიუ-იორკში ეს საკმაოდ რთული არჩევანია. როდესაც ის ლიტერატურულ აგენტთან ასისტენტად იწყებს მუშაობას, ცდილობს ახალი შესაძლებლობა საკუთარი წინსვლისთვის გამოიყენოს. ქაოსის და რთული უფროსის მიუხედავად, ჯოანი სიმშვიდეს და თავდაჯერებას ინარჩუნებს. რეჟისორმა, ფილიპ ფალარდომ პრესკონფერენციაზე განაცხადა, რომ სელინჯერი მისი ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელი მწერალია, რომელიც შთაგონებას აძლევს. ფილმი მშვენიერ პორტრეტს ქმნის სხვადასხვა თაობის ადამიანების და მათი ამბიციების შესახებ.

მეორე დღეს, ფესტივალის საკონკურსო პროგრამა არგენტინულმა ფილმმა The Intruder-მა გახსნა. ნატალია მეტას დრამაც ქალის გარშემო ტრიალებს. ინესი ოპერის მომღერალია და თავისუფალ დროს ფილმებს ახმოვანებს. მას შემდეგ, რაც მოგზაურობის დროს ფსიქოლოგიურ ტრავმას მიიღებს, ქალს ინსომნია და კოშმარები თავს არ ანებებს. როგორც სჩანს, "დაუპატიჟებელი სტუმარი" (ფილმის სახელწოდებიდან გამომდინარე "შემოჭრილი") მის ცხოვრებას მთლიანად მართავს. სურათში პროტაგონისტის დედად ალმოდოვარის "დედა" გვევლინება, (სესილია როთი, "ყველაფერი დედაჩემის შესახებ"), რაც ამძაფრებს შეგრძნებას, რომ რეჟისორი ლეგენდარული ესპანელი რეჟისორის გავლენის ქვეშ იმყოფება.

მეორე საკონკურსო ფილმი "უნდინა" გერმანიიდან ეცდება პრიზისთვის ბრძოლას. უნდინა (პაულა ბირი) ისტორიკოსია, რომელიც ბერლინის მუზეუმში გიდად მუშაობს. კარგად ვხვდებით როგორ უყვარს მას ქალაქი და საკუთარი სამსახური მაშინ, როცა პირად ცხოვრებაში არსებული პრობლემების ფონზე თავს მაღლა წევს და სტუმრებს დამატყვევებელი შარმით უყვება ისტორიას. ორ მამაკაცთან არსებული ურთიერთობა უნდინასთვის საბედისწერო ხდება.

ბერლინის საიუბილეო ფესტივალს ჯონი დეპიც ეწვია, რომელმაც ენდრიუ ლევიტასის ახალი ფილმი "Minamata" წარადგინა. პრესკონფერენციაზე მსახიობმა შთამაგონებელი სიტყვა წარმოთქვა. მან ახსენა, რომ ყველა ადამიანი ეჯახება დიდ პრობლემებს ცხოვრებაში, მაგრამ მთავარია შევიცნოთ საკითხი და მისი დამტვრევა და დაპატარავება დავიწყოთ. ერთადერთი რასაც უნდა გავუმკლავდეთ მათი სიდიდეა. დანგრევით კი ადამიანები აუცილებლად გამოგვყვებიან და მოგვბაძავენ.

ფილმი გასული საუკუნის 70-იან წლებზე მოგვითხრობს. ჯონი დეპის გმირი ლეგენდარული ამერიკელი ფოტოგრაფია, რომელიც საკუთარ საქმეს მთელ ცხოვრებას უძღვნის. ძლიერი კორპორაციების წინააღმდეგ მისი იარაღი მხოლოდ ფოტოაპარატია. სურათი იაპონიის სათევზაო სოფელ მინამატაში გვამოგზაურებს.

მცირე რეპორტაჟი გახსნის ცერემონიალიდან: