ის იყო ბრიტანელი ჯაშუში, საბჭოთა ჯარისკაცი, ინგლისელი მეფე, ამერიკელი მაიორი, სეიფების მძარცველი, რობოტი მომავლიდან და რომის პაპი. ტაბლოიდების მუდმივი გმირი და მრავალშვილიანი მამა ნამდვილად ფლობს ინფორმაციას იმ განსხვავებულ როლებზე, რომელთა თამაშიც ცხოვრების განმავლობაში გვიწევს. თანამედროვეობის ერთ-ერთ ყველაზე ნიჭიერ მსახიობს და საინტერესო მამაკაცს ბრიტანული პირდაპირობა და რეაქციების უბრალოება ახასიათებს. დეკემბერში HBO-მ „ახალგაზრდა პაპის“ ახალი თრეილერი გამოუშვა, სადაც ჯუდს ჯონ მალკოვიჩთან ერთად იხილავთ. ახალი სეზონი ისევ ბევრ მისტიკას და დილემას გვპირდება. პრემიერა 10 იანვარს შედგება.

უხერხული საკითხით დავიწყოთ: სიმელოტე. მამაკაცები გარკვეულ ასაკში თმის საფარს კარგავენ. ეს თითქოს მიმზიდველობის დაკარგვასთან და სიბერის მოახლოებასთანაა კავშირში, მაგრამ თანამედროვე ვარსკვლავი მამაკაცები ამის საპირისპიროს ამტკიცებენ, მათ შორის თქვენც. ჟურნალები მსგავს დამოკიდებულებას „ღირსეულ სიმელოტესაც“ უწოდებენ. შეეგუეთ ასაკობრივ ცვლილებებს? და ზოგადად, თქვენი გარეგნობის ადამიანი ამ საკითხს როგორ აღიქვამს?
მოკლედ რომ ვთქვა: ენთუზიაზმით. ასაკი − არანაკლები კაპიტალია, ვიდრე გარეგნობა. მაგრამ მე მას არასდროს აღვიქვამდი როგორც კაპიტალს. ეჭვგარეშეა, ის კარიერაში ძალიან დამეხმარა. თუმცა, ხელსაც მიშლიდა და მზღუდავდა. მასზე მამაკაცის ცხოვრებაში მხოლოდ „ახალგაზრდა პაპის“ გადაღებების წინ დავფიქრდი. პაოლო სორენტინომ გულწრფელად მითხრა, რომ გმირის გარეგნობის ფაქტორი ფილმში განსაკუთრებულ მნიშვნელობას იძენს.

ეს ლამაზი ადამიანი უნდა იყოს, რომელსაც ბერობა სურს. უარს ამბობს ყველა სიამოვნებაზე, რომელსაც მას გარეგნობა მოუტანდა. სიამაყეა საჭირო. სწორედ მისი მეშვეობით შეგიძლია განაცხადო, რომ საეროზე მაღლა დგახარ. ადრე მანიაკალურად მეშინოდა, რომ გარეგნული მონაცემები გარკვეულ ჩარჩოებში მომაქცევდა და მსგავსი „ლამაზმანების“ როლები მერგებოდა.

ჩემი სახის გამო ბევრი არავინ განიხილავდა იმას, თუ რა შემეძლო, როგორც მსახიობს. მზად ვიყავი ბრძოლისთვის − გადავწყვიტე აღარ დავთანხმებოდი მსგავს სამუშაოს. მაგალითად, ჯიუტად ვამბობდი უარს მიმზიდველი და სიმპათიური მამაკაცის როლზე ფილმში „ნიჭიერი მისტერ რიპლი“, სადაც ენტონი მინგელამ სამჯერ მიმიპატიჟა და რომლის გამოც მომავალში „ოსკარის“ ნომინაცია მივიღე. ბოლო ჯერზე ვუთხარი, რომ ეს როლი არ პასუხობდა ჩემს წარმოდგენებს კარიერისა და ამპლუის განვითარების მიმართულებით. მან კი მომიგო: „შენ არანაირი კარიერა არ გაქვს! უბრალოდ ითამაშე ამ ფილმში და შემდეგ შეგიძლია იყო თუნდაც კვაზიმოდო!“ მაშინ მივხვდი, რამდენად საცოდავი არსებაა ახალგაზრდა მამაკაცი, რომელიც მთელი ძალით ცდილობს ამოხტეს საკუთარი სხეულიდან, რადგანაც თავს სხვანაირად ხედავს.

მაგრამ ყოველთვის ვიცოდი: გარეგნობა ცუდი მოკავშირეა მნიშვნელოვან საქმეებში. ვიცოდი, რომ ოდესმე ის დასრულდებოდა და ამას არ განვიცდიდი. სამწუხაროდ, ჩემს სიმელოტეს, ჩემგან განსხვავებით, ფოტოგრაფები ვერ მიეჩვივნენ და მთხოვენ მათ წინაშე ქუდი დავიფარო. ჩემთვის მარტივია − ვაგრძელებ მუშაობას, მხვდება როლები, რომლებზეც ახალგაზრდობაში ვერც კი ვიოცნებებდი, ბავშვები იზრდებიან...

გვსურს მათზე მეტი გავიგოთ. თქვენი უფროსი ვაჟიშვილი 23 წლისაა, გყავთ ორი თინეიჯერი და ორიც პატარა გოგონა. როგორ უმკლავდებით სიტუაციას?
არ არსებობს არანაირი სიტუაცია! ისინი უბრალოდ ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანები არიან და მუდამ ასე იყო. როცა რაფერტი დაიბადა, მხოლოდ 23 წლის ვიყავი. მაშინ ვიწყებდი აქტიურად გადაღებას. ვთამაშობდი იმას, რაც მომწონდა და ვგრძნობდი, რომ წარმატება შესაძლებელი იყო, მაგრამ ჩემს მთავარ მიღწევად მაინც ვაჟიშვილს მივიჩნევდი.

ყოველთვის მომწონდა მამობის იდეა, მსურდა ვყოფილიყავი ამ ამპლუაში, და რაც შეიძლება მეტი ბავშვისთვის! არ ვხუმრობ, ეს სიმართლეა. ზოგადად, მიმაჩნია, რომ ერთადერთი, რის გამოც ცხოვრება ღირს, ოჯახია. ხმაური, კამათი, შერიგება, საერთო სიცილი სასადილო მაგიდასთან − საოცარი კავშირია, იმიტომ, რომ საკუთარი სისხლითაა შექმნილი. ვგიჟდები ჩემს მშობლებთან ყოფნაზეც, რომლებიც საფრანგეთში ცხოვრობენ. როცა ერთად ვიკრიბებით დედა, მამა, ჩემი და, მისი შვილები და ჩემი შვილები, ვგრძნობ − აი, ესაა ნამდვილი ბედნიერება. უფრო მეტად ნამდვილი რაღა უნდა იყოს?

მაგრამ თქვენი პირველი ქორწინება კრახით დასრულდა...
დიახ. და მაშინ ჩემთვის ეპოქა დასრულდა. გასული საუკუნის 90-იანებში, ბრიტანეთში, მქონდა განცდა, რომ ყველაფერი შესაძლებელი იყო. ლონდონში რაღაც უცნაური, გამჭვირვალე ჰაერი იგრძნობოდა. მყავდა ვაჟიშვილი და სასტიკად ვიყავი შეყვარებული სეიდიზე. მქონდა ხარისხიანი და მნიშვნელოვანი როლები თეატრში. ვითამაშე ფილმში „ნიჭიერი მისტერ რიპლი“. როგორც იქნა, ფინანსურად ხელი მომემართა. ეს იყო იმედის პერიოდი. 30 წლის ასაკიდან კი ყველაფერი შეიცვალა. ეს ეპოქა და ახალგაზრდობა დასრულდა. ყველაფერი გაჩერდა და თავისი გზით წავიდა. მე და სეიდი დიდხანს ვიყავით ერთად, გავზარდეთ ბავშვები, მაგრამ უფრო და უფრო სხვადასხვანაირი ადამიანები ვხდებოდით. ის, რაც გვაერთიანებდა 5 წლის წინ, ერთმანეთს დასცილდა. ვფიქრობ, ქორწინებები ამის გამო იშლება: ადამიანები საერთო მიზნებს კარგავენ – ერთ მარშრუტს ცხოვრებაში. და ჩვენც განვქორწინდით.
მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ შევწყვიტეთ ვყოფილიყავით ოჯახი. ბავშვები 1 კვირა ჩემთან ცხოვრობდნენ, 1 კვირა მასთან. როცა სეიდისთან იყვნენ, სკოლიდან მაინც მე გამომყავდა და ვამჯობინებდი კიდეც, რომ საერთოდ არ დავშორებოდი მათ.

ახლა პატარა ქალიშვილები დედებთან ცხოვრობენ, თქვენგან განცალკევებით...
თუმცა მუდამ არიან ჩემს ცხოვრებაში. მე ყოველთვის ვფიქრობ მათზე. სოფია 9 წლისაა. ეს რთული ასაკია, როცა ადამიანი თავისი ხასიათის შეცნობას იწყებს. ადა 4-ის, მასზე ვნერვიულობ, რადგან ძალიან პატარაა, მე კი მუდამ გვერდით არ ვარ... მამაჩემისგან ბევრი რამ გამომყვა – კოსტიუმების სიყვარულიდან დაწყებული მუდმივი ფუჭი მისწრაფებით დამთავრებული – დაიხსნა შვილები ცხოვრების სირთულეებისგან.

ფუჭი?..
დიახ. შეიძლება ასწავლო მათ, როგორ გადაჭრან ქუჩა მხოლოდ მწვანე ფერზე, მაგრამ ვერ დაიცავ იმედგაცრუებებისგან და დარდისგან – ეს მშობლის გულუბრყვილობაა. სამაგიეროდ, შეგიძლია აჩვენო, რომ მუდამ გვერდით და მათ მხარეს ხარ.

და არასოდეს გაკიცხოთ, რაც უნდა მოიმოქმედონ?
უბრალოდ, უნდა ეცადო, მუდამ გაუგო მათ. ისინი ხომ ჩვენი ერთგვარი გაგრძელებანი არიან ყველა ჩვენი შეცდომითა და მიღწევით. და როცა მათი გესმის, უკვე მათ მხარეს ხარ.

უფროსები – რაფერტი და აირისი, როგორც ჩანს, თქვენს ნაკვალევს აგრძელებენ. ჯერ პოდიუმზე, თუმცა კინოც ახლოსაა. ჩართული ხართ ამ პროცესში?
რაფისთვის, ვფიქრობ, პოდიუმი უბრალოდ ფულის გამომუშავების ნაწილია. მახსოვს ჩემი თავი 18 წლის ასაკში, როცა პირველი როლისთვის ჰონორარი მივიღე. ეს იყო უდიდესი თავისუფლებისა და დამოუკიდებლობის განცდა. მისთვისაც საკუთარი გამომუშავებული ფული თვითანალიზის ახალი ხერხია. თავს მუსიკოსად მოიაზრებს და ოთხ ინსტრუმენტზე უკრავს, მათ შორის – ფორტეპიანოსა და გიტარაზე. მშვენიერი შედეგებით დაასრულა კოლეჯი და მუსიკალური ხაზის განვითარებას გეგმავს.

აირისი და რუდი (ჩემი უმცროსი ვაჟიშვილი), ჯერ კიდევ თინეიჯერები არიან. მათთვის კი ეს პერიოდი ჯოჯოხეთურია. ცდილობენ საკუთარ თავში გარკვევას და ადგილის პოვნას. ნამდვილად რთული პროცესია. ადამიანები, რომლებიც მათთან ახლოს არიან, ყველაზე დრამატულად შეიგრძნობენ ამას, მაგრამ როცა მოზარდი ამ ჯოჯოხეთიდან გამოდის, შენ კი მის გვერდით ხარ, ხვდება, რომ არც ისეთი საშინელება ხარ, როგორც ეჩვენებოდა.

მე მოთმინებით ველი ამ პერიოდის დასასრულს. თუ რომელიღაც ჩემს შვილს მსახიობობა მოუნდება, საკუთარ აზრს გამოვთქვამ, ესეც იმიტომ, რომ ამ საქმეში გამოცდილება მაქვს. მოისურვებენ თუ არა გაითვალისწინონ რჩევა, მათი უფლებაა. ბოლოს და ბოლოს, ჩვენ ყველას გვაქვს სისულელეების და ზოგადად, სულელის ამპლუაში ყოფნის უფლება.

მაგრამ ხომ არსებობს რაღაც, რაც მშობლებმა ბავშვებს უნდა ასწავლონ, მოქცევის მარტივი წესების გარდა?
ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე, ბავშვებს ვასწავლი, რომ Facebook-ის, Instagram-ის და YouTube-ის სამყაროში ცხოვრებისას მნიშვნელოვანია დაიტოვონ რაღაც, მხოლოდ თავიანთი თავებისა და ახლობლებისთვის. ადამიანი, რა თქმა უნდა, სოციალური არსებაა, მე კი მშობლიური, ახლობელი არსებები მჭირდება.

რას გვეტყვით ახალი ქორწინების შესახებ, რომელიც წელს, ამდენი ხნის შემდეგ გააფორმეთ?
მეჩვენება, რომ ფილიპა ავირჩიე არა მხოლოდ იმიტომ, რომ მასზე შეყვარებული ვარ, არამედ იმიტომაც, რომ მასში დარწმუნებული გახლავართ. როგორც ბიზნესფსიქოლოგი, აქტიურ სოციალურ ცხოვრებას ეწევა, მაგრამ არსებობს მისი გარკვეული ნაწილი, რომელიც მხოლოდ ჩემთვისაა მოძღვნილი.