1995 წელს, ეკრანზე პირველად გამოჩენის შემდეგ კირამ კინოინდუსტრია საკუთარი ნიჭითა და მომხიბვლელობით ოსტატურად მოიცვა. ბოლო წლების განმავლობაში ბრიტანელმა მსახიობმა თავი სხვადასხვა ჟანრში გამოსცადა და მსოფლიოს წამყვან დაჯილდოებებზე უამრავი ნომინაციაც მიიღო. მისი უკანასკნელი პროექტი – Official Secrets საკმაოდ პოლიტიკურია. ნაითლის ცხოვრებაში 2019 წელი კიდევ იმით გახდა მნიშვნელოვანი, რომ ინგლისელ მუსიკოს ჯეიმს რაიტონისგან ქალიშვილი შეეძინა.
როგორ იცავთ ბალანსს სამსახურსა და ოჯახს შორის? ამჯერად აქტიურად ხართ დაკავებული ახალი ფილმის სარეკლამო კამპანიით, ცოტა ხნის წინ კი დედა მეორედ გახდით...
მაცივარში ყოველთვის მაქვს ზედმეტი რძე იმ შემთხვევებისთვის, თუ შინ არ ვიქნები. რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი მარტივი არაა, მაგრამ ვუმკლავდები. სამსახურში სტილისტი, ვიზაჟისტი და გუნდის სხვა წევრები მეხმარებიან, რადგანაც თმის დავარცხნის დრო და თავიც კი არ მაქვს. სამოსზეც ისინი ზრუნავენ.

ახალ ფილმში – Official Secrets, ძალიან საინტერესო გმირს თამაშობთ – ქეთრინ განს. ის 2003 წელს ცნობილი გახდა იმით, რომ თარჯიმნად მუშაობდა ბრიტანეთის საიდუმლო სამსახურში, აწვდიდა პრესას მნიშვნელოვან ინფორმაციას, ამხელდა მთავრობას და მიიჩნევდა, რომ ამით შეაჩერებდა ომს ერაყში. რა იყო ამ როლზე თქვენი თანხმობის მოტივაცია?
უფრო მეტად მომწონს პროექტები, რომლებიც ჩემთვის, როგორც მსახიობისთვის, გამოწვევას წარმოადგენს. ამიტომაც დავთანმხდი, მომავალი ორსულიც კი.

ოდესმე პოლიტიკით დაინტერესებული იყავით?
დიახ. მშვენივრად მახსოვს დრო, როცა ერაყში ომი დაიწყო. როგორ გვამზადებდნენ და როგორ გაჩნდა საყოველთაო პროტესტი. ლონდონში მასშტაბური ანტისაომარი მარში ჩატარდა, იქ ჩემი მეგობრებიც იყვნენ. ამ დროს ამერიკაში „კარიბის ზღვის მეკობრეების“ გადაღებებზე ვმუშაობდი და მახსოვს, კოსტიუმში გამოწყობილი როგორ ვურეკავდი მათ ყოველ შესვენებაზე. საშინლად განვიცდიდი, რომ ლონდონში არ ვიყავი და უფრო სულელურ საქმეს ვაკეთებდი... ყველაფერი სამარცხვინოდ დასრულდა. პროტესტის მიუხედავად, ომში ჩავერთეთ. ამიტომაც ჩვენს ფილმში ჰოლივუდურ „ჰეფიენდს“ ნუ ელით.

ცნობილია, რომ სოციალურ ქსელებში არ ხართ. საიდან იღებთ ინფორმაციას?
სოციალური ქსელები მაშფოთებს და მაბრაზებს. ყველა სიახლეს სოლიდური გაზეთებიდან ვიგებ. თუმცა, ვხვდები, რომ ამ კუთხით მრავალფეროვნება მაკლია, რადგანაც ძირითადად იმ გამოცემებით ვკმაყოფილდები, რომელთა პოზიციასაც ვეთანხმები. როცა ორსულად ვიყავი, ჩემი ქმარი – ჯეიმსი თავის საყვარელ წიგნებს მაკითხებდა კლიმატურ ცვლილებებზე. ეს, რა თქმა უნდა, ძალიან „აქტუალური“ საკითხავი იყო. წარმოვიდგენდი, როგორ უწევდა ჩემს მომავალ ბავშვს დაუსახლებელ პლანეტაზე ცხოვრება და მუცელში მუდამ ბოდიშებს ვუხდიდი.

რას იტყვით რეიფ ფაინსთან მუშაობაზე? ეკრანზე თქვენ უკვე მეორე ერთობლივი ნამუშევარი გაქვთ.
თითქმის 10 წლის წინ, როცა „ჰერცოგის მეუღლეს“ ვიღებდით, მახსოვს, ძალიან ვნერვიულობდი, რადგან საკუთარ თავში დარწმუნებული არ ვიყავი. არ ვიცოდი, როგორ გავართმევდი თავს ფაინსის გვერდით თამაშს. მეჩვენებოდა, რომ ჩვენ შორის მთელი ოკეანე არსებობდა... ის საოცარი იყო. მე მის გვერდით უბრალოდ ვიძირებოდი, ვიკარგებოდი. რეიფი ახლაც ისეთივე ამაღელვებელია, მაგრამ ამჯერად ვგრძნობ, რომ სცენაში ორივე თანაბრად ვმონაწილეობთ. აღარ მქონია განცდა, რომ წყლის ზედაპირზე ვტივტივებ. როლში ჩემი წვლილიც შემაქვს, როგორც მსახიობს. მოკლედ, შესანიშნავად ვხვდები როგორ განვითარდა ამ დროის განმავლობაში ჩემი სამსახიობო უნარ-ჩვევები.

ამ წელს კიდევ ერთი ფილმი გამოვიდა თქვენი მონაწილეობით – რომანტიკული ისტორია „მტრის სახლში“, რომელიც 2007 წლის „მონანიებას“ წააგავს – ასევე თქვენი შემოქმედებიდან.
საკმაოდ ბევრჯერ ვითამაშე ფილმებში მეორე მსოფლიო ომის შესახებ და არასდროს დავფიქრებულვარ იმაზე, თუ რა ხდებოდა მისი დასრულების შემდეგ. ვფიქრობ, ინგლისში ამაზე ბევრი არავინ დაფიქრებულა. ამჯერად კი ხელთ ჩამივარდა სცენარი, თუ როგორ უბრუნდება ინგლისელი ქალი გერმანიაზე გამარჯვების შემდეგ ქმარს ჰამბურგში. მათ ერთმანეთი უყვართ იმ ყველაფრის მიუხედავად, რაც ომის დროს მოხდა. ჩემი გმირის ვაჟიშვილი გერმანულ ბომბს შეეწირა. ამის გამო, ქალი თავდაპირველად გერმანელი, თუმცა უდანაშაულო კაცის მიმართ სიბრაზეს განიცდის. ისტორია ძალიან პირადულია, მაგრამ ზოგადსაკაცობრიო, რადგან ომის შემდგომ აღდგენის ერთგვარ მეტაფორას წარმოადგენს. აქ არის განცდები, რომელიც ყველა ევროპელმა გამოსცადა. გადაღებების დროს მივხვდი თაობის ტრიუმფს, რომელმაც შეძლო ომის საშინელი შედეგები გადაელახა და ევროპაში ნათესაობითი სამყარო შეექმნა.

ისევ განიცდით კრიტიკას? საზოგადოებას ხშირად უყვარს მსახიობების გაკიცხვა...
იცით, საქმე კრიტიკაში არაა. 22 წლის ასაკში კლინიკაში ნერვული შეტევითა და პოსტტრავმული დეპრესიით ამის გამო არ მოვხვედრილვარ. ეს მოხდა იმ პოპულარობის გამო, რომელიც უცებ დამატყდა თავს. გარკვეულ მომენტში თავს არაფრად ვგრძნობდი. უამრავი პაპარაცი დამდევდა, მგლების ხროვასავით. მას შემდეგ, რაც ჩემს ყველაზე ცნობილ სურათებში ვითამაშე, გამადიდებელი შუშით დაკვირვება დაიწყეს. ამ დროს ვცოფდებოდი. მაშინ ფასობდა ახალგაზრდა ცნობილი ადამიანების ისეთი ფოტოები და ამბები, რომლებიც რაიმე სახის სკანდალს მოიცავდა. პაპარაცებსაც ჭკუის შეშლამდე მივყავდით. რაც უნდა შეგენარჩუნებინათ ნორმალურობა, მით უფრო მეტად ახდენდნენ პროვოცირებას. მაგალითად, როგორც ექცეოდნენ ბრიტნი სპირსს. ნეგატიური ისტორიები მეტად იყიდებოდა. მახსოვს, როგორ აიძულეს სკარლეტ იოჰანსონი ლოს-ანჯელესში გზიდან გადასულიყო. ღმერთმა იცის, რითი შეიძლებოდა დასრულებულიყო ეს... მსგავსი რამ მეც შემემთხვა: გადმოვედი მანქანიდან და ვიყვირე, რომ თუ არ გაჩერდებოდნენ, ვინმე შემეწირებოდა. ისინი კი მპასუხობდნენ: „მშვენიერია, კირა! კიდევ იყვირე!“ ახლა არ ვიცი, როგორ ექცევიან ახალგაზრდა მსახიობებს, მაგრამ ჩემთვის ეს კარგი სულაც არ იყო. რამდენიმე წელი ვმკურნალობდი.

როგორც ვიცით, ბავშვობაში „ბიჭური“ იყავით...
დიახ, არანაირი ქვედაბოლოები და კაბა. სკოლაში იქამდე ვაპროტესტებდი, სანამ ნება არ დაგვრთეს ქალთა ფეხბურთის გუნდი შეგვექმნა. 11 წლის ასაკში დამოკიდებული ვიყავი ფილმზე „ნათლიმამა“, და ალ პაჩინოს ადგილას ყოფნაზე ვოცნებობდი. მაშინ გავიაზრე, რომ საუკეთესო როლები მამაკაცებს ხვდებათ! ვოცნებობდი მსახიობობაზე და ბიჭობაზე – ეს იმიტომ, რომ მომწონდა ყველა ის პრივილეგია, რაც მათ ჰქონდათ. მოკლედ, პირველი სურვილი ავიხდინე. მამაკაცების უფლებამოსილებებზე დაუფლება კი ჯერ ისევ პროცესშია!

მართალია, რომ უარი თქვით სექსუალურ სცენებში შიშვლად გადაღებაზე?
მართალია. მშვენიერი შემცვლელი მყავს, რომელსაც საოცარი სხეული აქვს. არა იმიტომ, რომ საკუთარი არ მომწონს, პირიქით – ძალიან კმაყოფილი ვარ. უბრალოდ, დავფიქრდი, რომ საკმარისია, მეყო. 34 წლის ვარ, ორი შვილი მყავს...

ადრე ეს არ გაწუხებდათ, ასე არაა?
დიახ, ადრე მსგავსი გადაღებების დროს თავს კომფორტულად ვგრძნობდი. მაგრამ ახლა აღარ. აღარ მსურს გავშიშვლდე მამაკაცების წინაშე და შემდეგ საკუთარ თავს, გაშიშვლებულს, ეკრანზე ვუყურო. საბედნიეროდ, ეს მე აღარ მჭირდება.

ყველაზე მნიშვნელოვანი რა ისწავლეთ წლების განმავლობაში?
გაზრდის პროცესი სასიამოვნოა.

ანუ ამბობთ, რომ დღესდღეობით საკუთარი წარმატებით უფრო მეტად ტკბებით?
ეჭვგარეშეა, რომ მუშაობით ახლა უფრო ვტკბები. დრამის სკოლაში არასოდეს მივლია, მასწავლებელი არასოდეს მყოლია. ვიცოდი, რომ წარმოდგენა არ მქონდა, რას ვაკეთებდი. ინსტინქტები მამოძრავებდა და ვხვდებოდი, როდის ვიყავი კარგი და როდის ცუდი. მაგრამ რატომ, ამას ვერ ვხვდებოდი. ნაკლებად დაუცველად ვიგრძნობდი თავს, წარსული გამოცდილება რომ მქონოდა? არ ვიცი, მაგრამ ვფიქრობ, სხვანაირად მომექცეოდნენ, კარგი რეპუტაციის მქონე დრამის სკოლიდან ან უნივერსიტეტიდან რომ მოვსულიყავი. ახლა კი, როცა თავისუფლად ვარ და ყველაფრის შესრულება შემიძლია, სიამოვნებას უფრო მეტად ვიღებ.

ცოტა ხნის წინ განაცხადეთ, რომ ტირილი ახლა უფრო გეადვილებათ, რადგან ღონეგამოცლილი დედა ხართ...
უბრალოდ, ვცდილობდი სასაცილო ვყოფილიყავი! რა თქმა უნდა, ბევრად მარტივია შეასრულო ეს დავალება, როცა საოცრად გადაღლილი და გამოფიტული ხარ. არ აქვს სამსახურს მნიშვნელობა – დედობა ყველაფერს უფრო ართულებს. მშობლის სტატუსი ცხოვრებაში გარდამტეხია. ვფიქრობ, თამაშის მანერა და როლის გათავისების გზები იცვლება, იმიტომ, რომ ასაკთან ერთად თავადაც იცვლები.

როლის განსახიერებისას პირად გამოცდილებას ეყრდნობით?
პირდაპირს არა. „ბებიაჩემი გარდაიცვალა, ამიტომაც მესმის მწუხარება“, ან „შვილი მყავს და ჩემთვის ნაცნობია“ – ასე არ ხდება. ეს უბრალოდ გეხმარება, გაგიჩნდეს ემპათია იმ პერსონაჟის მიმართ, რომელსაც თამაშობ. ვცდილობ გმირის „ფეხსაცმელები მოვირგო“, მაგრამ წარმოდგენა არ მაქვს, ამას პირადი გამოცდილების საფუძველზე თუ შევძლებ. ჩემი პერსონალური განცდები რომ გამოვიყენო, ყოველი სიტყვა ყალბი გამომივა. პერსონაჟი კი არ ისაუბრებს ამ ყველაფერზე, არამედ მე – კირა.