გასული საუკუნის 90-იან წლებში ითან ჰოუკი ისეთივე საკულტო გმირი იყო, როგორიც ჯონი დეპი, კურტ კობეინი, რივერ ფენიქსი, ქეით მოსი თუ ვაინონა რაიდერი. მისი დიალოგები ფილმებიდან „რეალობა იკბინება“ და „მზის ამოსვლამდე“ ბევრი გულშემატკივრის ჯიბის სახარებად იქცა. შემდეგ იყო „გათაკა“, ქორწილი უმა თურმანთან, შვილები, ორი ნომინაცია „ოსკარზე“, 2 არაჩვეულებრივი წიგნი, მეორე ქორწინება, კიდევ შვილები... უკანასკნელ წლებში ჰოუკი წელიწადში ერთხელ მაინც ახარებს მაყურებელს საინტერესო პროექტებით. ამჯერად, წინ გველის ADOPT A HIGHWAY ყოფილ პატიმარზე და THE TRUTH, რომელიც იაპონელმა რეჟისორმა კორეედამ ითანის, ჟულიეტ ბინოშის და კეტრინ დენევის მონაწილეობით გადაიღო.

მშვენივრად გამოიყურებით. როგორ ჩამოგიყალიბდათ სტილი, როგორ მოხვედით აქამდე?
ახალგაზრდობაში ფრაზა „მოდური იმიჯი“ ნებისმიერი ფორმით მაღიზიანებდა. ვფიქრობდი, რომ ყველაფერი ეს − სამოსი და ვარცხნილობა, მამაკაცების სამყაროს არ უნდა შეხებოდა. მომწონდა ჩემი „მეამბოხე-ინტელექტუალის“ იმიჯი, მაგრამ წლებთან ერთად დავრწმუნდი, რომ ყველაფერი ასე ტრაგიკულად არ იყო. ნებისმიერ ადამიანს პირველად ვიზუალურ ობიექტად აღიქვამენ, შემდეგ კი უკვე სხვა, უფრო ღრმა კონტექსტით. მივხვდი, რომ ინტელექტუალის გარეგნული იმიჯი გაწელილი სვიტერით და ჩიზბურგერის ნამცეცებით წვერებში, საუკეთესო „სავიზიტო ბარათი“ არ ყოფილა, მით უმეტეს, იმ შემთხვევაში, თუ გსურდა გეთამაშა კინოში ან გეწერა წიგნი. ამიტომაც, საჭირო იყო შთაბეჭდილების შექმნა პროდიუსერებსა და გამომცემლებზე. ასევე, იყო უკიდეგანო მეამბოხე, როცა ოთხი შვილი გყავს და მათი განათლება გაქვს დასაფინანსებელი, აბსურდია.

მაგრამ, თქვენ ისევ ისეთი გულწრფელი ხართ კინოშიც, ლიტერატურაშიც და პირად ცხოვრებაშიც, როგორც ადრე.
ალბათ, ჩემი კბილების გამოც. ჰოლივუდში მას „ბრიტანულს“ უწოდებენ. ვფიქრობ, ოსტინ პაუერსის გავლენით. ისინი დაღრეცილია, მაგრამ ჩემია. ასეთი მარტო მე ვარ. რატომ უნდა ჰქონდეს ითან ჰოუკს კერი გრანტის ღიმილი? ვისაც არ ეზარება, ყველა კბილების გამო დამცინის. ჩემი ქალიშვილებიც კი! ისინი ბრეკეტებს ატარებენ, რადგანაც ანაღვლებთ, რას იტყვიან მათზე სოციალურ ქსელში. მაგრამ ეს მათი ცხოვრებაა. ცოტა ხნის წინ ერთ-ერთმა ჩემმა მეგობარმა მათ უთხრა, რომ „ტიტანიკის“ შესარჩევი ტური სწორედ კბილების გამო ვერ გავიარე. ისინი ძალიან გაბრაზდნენ. სამაგიეროდ „შესანიშნავ შვიდეულში“ ორგანულად გამოვიყურები: ჩემი გმირი იშვიათად იღიმის, მაგრამ თუ გაიღიმება, კერამიკით არ უნდა ბზინავდეს.

და ბავშვობაში ოცნებობდით კოვბოობაზე?
დიახ, რა თქმა უნდა! ტეხასში გავიზარდე − სწორედ ამ ქალაქში, ოსტინში დაუბრუნა ლეგენდარულმა უილი ნელსონმა ქანთრი-მუსიკა კოვბოურ საწყისებს. ამასთან, ხშირად ვუყურებდი ვესტერნის ჟანრის ფილმებს. როგორ შეიძლებოდა არ გქონოდა სურვილი, ერთ-ერთი მათგანი ყოფილიყავი? და მხოლოდ ბევრი წლის შემდეგ მოვმწიფდი იმისათვის, რომ თავად მეთამაშა ვესტერნში. ხანდახან საჭიროა გადავლახოთ რამდენიმე ასეული მილი, რათა უნაგირზე თავი თავდაჯერებულად ვიგრძნოთ.

თქვენ მართლაც მშვენივრად გიჭირავთ თავი!
იცით, „შვიდეულის“ გადაღებები ძალიან რთული იყო. საჭირო ხდებოდა ცხენი ხელების გარეშე გვემართა, ამის პარალელურად გვესროლა, დავმსხდარიყავით მასზე უკუღმა. საამისოდ გვჭირდებოდა ბევრი ვარჯიში. მაგრამ მშვენივრად მესმის, რომ ყველას არ უხდიან ამდენ ფულს იმისათვის, რომ ვირტუოზულად ატარონ ცხენი. ამიტომაც, მე ამ თემაზე არასდროს ვწუწუნებ.

ყოველთვის საგულდაგულოდ ირჩევთ ფილმებს. რამ მიგიზიდათ „შესანიშნავ შვიდეულში“?
უპირველესად, ძალიან მსურდა ანტუან ფუკუასთან და დენზელ ვაშინგტონთან კიდევ ერთხელ მეთანამშრომლა. მეორე ის, რომ დღევანდელ სამყაროში იმდენი სიძულვილია, ადამიანები ერთმანეთს მუდამ მტრობენ. ამ ისტორიაში კი 7 ადამიანი, სხვადასხვა ნაციონალობითა და კანის ფერით, საერთო საქმეს აკეთებენ, ქალაქს ყაჩაღებისგან ათავისუფლებენ. ჩემთვის საინტერესო იყო საკუთარი გმირის თამაში, მისი პიროვნების გაზიარება, მისი ხასიათის გათავისება. ხშირად ვიხსენებ ამერიკელი კინოკრიტიკოსის, პოლინ კეილის სიტყვებს, იმაზე, რომ როცა კარგი ფილმი სრულდება და ეკრანი ქრება, ხვდები, რომ ამ სამყაროში მარტო არ ხარ, რომ გყავს მეგობრები, რომლებსაც, უბრალოდ, ჯერ კიდევ არ შეხვედრიხარ.

და რას იტყოდით Adopt Highway-ზე?
ჩემი გმირი აქ არავერბალური კომუნიკაციითაა დაკავებული, მთელი ჩემი პროფესიული ცხოვრება კი ვერბალურ პერსონაჟებზეა დაყრდნობილი. მას კი ენა და ლაქლაქი არ აინტერესებს. დებიუტანტ რეჟისორთან თამაშის დროს არასდროს შეცდები, თუ მათი გამოცდილების ნაწილი გახდები. ამ გმირში მომწონდა, რომ ის იმდენად კარგად იყო დახატული, საერთოდ არ ვფიქრობდი რეჟისორულ მხარეზე, როგორ გადაიღებდნენ ან დაამონტაჟებდნენ კადრებს... უბრალოდ, ვცდილობდი ეს პერსონაჟი მეთამაშა. გონება მეტი არაფრით დამიტვირთავს.

როგორ განსაზღვრავდით „გმირის“ გაგებას?
გმირი ჩემთვის დიდწილად არის ადამიანი, რომელიც საკუთარ ცხოვრებას ან მის გარკვეულ ნაწილს სხვა ადამიანებს უძღვნის. ამის ყველაზე ზუსტი მაგალითი ნელსონ მანდელაა, რომელმაც ცხოვრება საკუთარი ერის გასათავისუფლებლად გაწირა. გმირები არიან „შვიდეულის“ ბიჭებიც. ისინი სწირავდნენ საკუთარ სიცოცხლეს სხვების გამო, თუმცა თავად კარგ ბიჭებს ნამდვილად ვერ ვუწოდებთ. ანტუან ფუკუას გადასაღებ მოედანზე უყვარდა ჩვენთვის შეხსენება, რომ 1960 წელს „ბრწყინვალე შვიდეული“ აკირა კუროსავას „შვიდი სამურაის“ მიხედვით გადაიღეს. „სამურაის“ გაგება იაპონური ზმნიდან − „მსახურებიდან“ მოდის. გმირობა სწორედ სხვების მსახურებაა.

უყურებთ ფილმებს შვილებთან ერთად, განსაკუთრებით იმ სურათებს, რომელშიც თავად თამაშობთ? როგორ რეაგირებენ ამ ყველაფერზე?
ამ თემაზე ერთი სასაცილო ისტორია მახსენდება. ერთხელ გადავწყვიტე მათთვის ერთი ჩემი ძველი ფილმი − „თეთრი ეშვი“ მეჩვენებინა, რომელიც ჯეკ ლონდონის მოთხრობის ეკრანიზაციაა. იქ მთავარ როლს ვთამაშობ. ისე გამოვიდა, რომ სურათის დიდი ნაწილი, საათზე მეტი, ჩემ გარეშე ნახეს და როცა შევუერთდი, ვკითხე, როგორ მოსწონდათ. მათ მიპასუხეს, რომ ძალიან მოიხიბლნენ, მაგრამ ერთი სული ჰქონდათ, ბოლოს და ბოლოს როდის გამოვჩნდებოდი. სხვათა შორის, ჩემი უფროსი ქალიშვილი მაია კინემატოგრაფითაა დაკავებული და უნივერსიტეტში „მსოფლიო კინოს ისტორიას“ შეისწავლის.

ამბობენ, რომ ჰოლივუდის ერთ-ერთი სამაგალითო მამა ხართ. რა მიდგომებით აღზარდეთ მაგალითად, უფროსი ქალიშვილი?
დღეს, სამყაროში #MeToo-ს აღორძინებასთან ერთად, ჰგონიათ, რომ მამაკაცს აუცილებლად ქალიშვილი უნდა ჰყავდეს, რომ ქალი და მამაკაცი სქესობრივად თანასწორად აღიქვას. მე ასე არ მიმაჩნია. ასევე, ძალიან გავრცელებულია მამების შიში ქალიშვილების სექსუალობის გარშემო. მახსოვს პერიოდი, როცა მაია 16 წლის ხდებოდა. „ბიჭები უნდა დავაშინო, კარებთან პისტოლეტი უნდა მეჭიროს...“ მსგავსი გავრცელებული მიდგომები არ მახასიათებდა. მე გადავწყვიტე მაიასთვის მიმეცა ნება თავად ყოფილიყო საკუთარი თავის „პისტოლეტი“. თუ მისი სექსუალობის გამო შეშინებულად მოაჩვენებ თავს, თავად როგორღა უნდა იგრძნოს თავი? მას არ სჭირდება პისტოლეტიანი მამა ზურგსუკან. შეუძლია თავი დაიჭიროს, კარგი დრო ატაროს, შეცდომები დაუშვას და მათი გამოსწორების პროცესში ბევრიც ისწავლოს. ჩვენ ყველას გვაქვს უფლება გავიზარდოთ და თუ არ გვაქვს, მაშინ ძალიან პატარა, შუშის სამყაროში ვიცხოვრებთ.

ფილმები „მზის ამოსვლამდე“, „შუაღამემდე“ და „მზის ჩასვლამდე“ თქვენს კინოკარიერაში ყველაზე ცნობილი მელოდრამატული სიუჟეტებია. და თქვენთვის დღის რომელი ნაწილია ყველაზე საყვარელი?
როცა ლიტერატურული გამოცდილების მიღებას ახალი ჩაჭიდებული ვიყავი და ტექსტებს საბეჭდ მანქანაზე ვკრეფდი, ღამე ჩემთვის იყო შექმნილი. უილიამ ბეროუზს ვგავდი ბეტმენის კომპლექსებით. მაგრამ, ახლა, ალბათ, უფრო მეტად განთიადი მიყვარს. მეჩვენება, რომ არაფერია გარიჟრაჟზე უკეთესი, იმიტომ, რომ ყველაფერი მისგან იწყება. ალიონზე ხომ ყველაფერი ჯერ კიდევ წინაა: მზის ჩასვლაც და შუაღამეც მათ შორის...