მოდის ინდუსტრია უდიდეს ფოტოგრაფს და კრეატიულ შემოქმედს, პიტერ ლინდბერგს გამოეთხოვა. მის წარმატებას ხსნის ის განსაკუთრებული გულწრფელობა, რომელსაც ფოტოებში ოსტატურად და დაკვირვებით აღწევდა. ხშირად ამბობდა, რომ იღებდა ქალებს ისეთებს, როგორებიც იყვნენ − ბუნებრივად. მის ფოტოობიექტივში მოხვედრილი თითოეული ქალი ალბათ სწორედ ამ მიდგომის გამო იმსჭვალებოდა ხელოვანისადმი საოცარი ნდობით. გულწრფელობა და სიმშვიდე ყველა მისი ნამუშევრიდან ერთდროულად გამოსჭვივის. ლინდბერგისთვის მნიშვნელოვანი იყო სახე თითოეული ნაკვთით, ხელები, რომლებსაც ასაკი ეტყობა და სხეული, რომელიც გაკიცხულია, როგორც „არასრულყოფილი“.
მოდის ფოტოგრაფიაში პიტერმა შეუძლებელი შეძლო: მან სუპერმოდელების აყვავება დააფიქსირა და აჩვენა ისინი ჩვეულებრივ ადამიანებად. ხშირად ამბობდნენ, რომ ის შეცდომებს ფაქტობრივად არასდროს უშვებდა. ლინდბერგს უბრალოდ მიაჩნდა, რომ არაფერი იყო იმაზე ლამაზი, ვიდრე უშუალოდ ცხოვრება და ის არ საჭიროებდა მეტად „შელამაზებას“. მან თითქმის შეწყვიტა მაკიაჟის გამოყენება და სურდა სახეზე აესახა ნაოჭი და თმის ღერებიც კი.
მისი მიზანი ერთი იყო − სურდა ფოტოგრაფებს საბოლოოდ გაეთავისუფლებინათ ქალები და ყველას შეძლებოდა ახალგაზრდობისა და სრულყოფილების მიმართ შიში დაეძლია. მოდელები მის ფოტოებზე დამოუკიდებლები და თავდაჯერებულები არიან. მათ იციან, რა სურთ ცხოვრებისგან. მისი ესთეტიკური შავ-თეთრი ფოტოებით ინდუსტრიაში ერთგვარი ტრენდი დამკვიდრდა: აღარ ყოფილიყო ყველაფერი ზედმეტად მდიდრული.
წარმოგიდგენთ უკანასკნელ ინტერვიუს გენიოს ფოტოგრაფთან, ჩაწერილს გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე.

წლების განმავლობაში სილამაზის თქვენეული შეხედულებები იცვლებოდა?
შეიძლება ითქვას, რომ დიახ. ქალზე, რომელზეც 30 წლის წინ ვფიქრობდი, რომ ლამაზია, მისი დღევანდელი ფოტოებითაც ასე ვფიქრობ. ჩემთვის მაშინაც კი არაფრად ღირდა მაკიაჟით დაფარული სახე. თუ სტუდიაში ვინმე ასე მოვიდოდა, შეეძლო მაშინვე ჩამოებანა და ეჩვენებინა პიროვნება მის ქვეშ.

ანუ, რა შეიცვალა?
ეს შეხედულება წლების განმავლობაში ჩამომიყალიბდა: სილამაზეს არაფერი ესაქმება ახალგაზრდობასთან. არა იმიტომ, რომ ადრე მხოლოდ ახალგაზრდა გოგონებს ვიღებდი, არამედ დღეს გაცილებით მეტად ვაფასებ, თუ რამდენად ლამაზია შარლოტა რემპლინგი 70 წლის ასაკში. ვერცერთი თინეიჯერი ვერ შეეჯიბრება მას, განსაკუთრებით იმიტომაც, რომ შარლოტას კოსმეტიკური ჩარევა არ გამოუყენებია. არსებობდეს რეალური პიროვნება შენ წინ, რომელიც მთელ თავის ცხოვრებას სახეზე ატარებს, მშვენიერია. და იშვიათი.

თქვენთვის უფრო მეტად რთულია გადაუღოთ მსახიობს, ვიდრე პროფესიონალ მოდელს?
ცოტაოდენი ეშმაკობის გამოჩენაა საჭირო. მოდელების საქმეა კამერის წინ იმუშაონ, ისინი უყურებენ მას. მსახიობები კი გაწაფულნი არიან იმაში, რომ კამერის არსებობა დაივიწყონ, რაც ძალიან დიდ განსხვავებას ქმნის ფოტოგრაფის მუშაობაში. ისეთი მსახიობისთვისაც კი, როგორიც ნიკოლ კიდმანია, სირთულეს წარმოადგენს არ დაიმალოს როლს მიღმა. ამიტომაც, მათი გადაღების დროს მარტივი საიდუმლოა არ გაბრაზდეთ და არ მოაწყოთ აურზაური.

ყოველთვის ასეთი სიმშვიდით გამოირჩეოდით?
ვფიქრობ, გარკვეული ტიპის სიმშვიდე ჩემი სამუშაოსთვის მნიშვნელოვანია. მაგალითად, თუ ვინმე მარცხნივ შეტრიალდება და მზე პირდაპირ სახეზე მიანათებს, რაც ფოტოზე საშინლად აისახება, მე უბრალოდ განვაგრძობ მშვიდად გადაღებას, ვიდრე ეს ადამიანი თავის თავს არ ეტყვის: „ეს არ არის კარგი სინათლე, არა?” „ამას ახლავე მოვაგვარებ“ − ეს არის ჩემი პასუხი. ამ გზით ადამიანებს ვაჩვევ შენიშნონ მსგავსი დეტალები თავისით, ვიდრე იქცნენ გაკონტროლებულ სათამაშოებად. არაფერია იმაზე საშინელი გადაღებაზე, ვიდრე ფოტოგრაფი, რომელიც მუდმივად ყვირის: „საყვარელო, ხელი ცოტათი მაღლაა“, „მარცხნივ იყურე“ და ა.შ. ასე მხოლოდ და მხოლოდ რობოტების შექმნას უწყობენ ხელს.

თქვენმა ფოტოებმა შეცვალა ქალების აღქმა სარეკლამო და მოდის ინდუსტრიებში. ამ ახალ იდეალს წარსულში როგორ აყალიბებდით?
პრინციპში, საქმე ყოველთვის ფოტოგრაფიას ეხებოდა ჩემთვის და არა პოლიტიკას. ქალის იმიჯი, რომელიც მაშინ დომინანტური იყო, ჩემთვის არაფერს ნიშნავდა. ეს მარიონეტი ქალები, დაცულნი და გაძღოლილნი მამაკაცების მიერ, ჩვეულებრივი ტანსაცმლის თაროები... საშინელებაა. მე დაინტერესებული ვარ ქალებით, რომლებიც საკუთარ თავზე პასუხს აგებენ, რომლებიც ავტონომიის განცდას ბადებენ. იმ გოგონების მსგავსად, რომლებთან ერთადაც ხელოვნების აკადემიაში ვსწავლობდი, რომლებსაც ეცვათ არა „დიორის“ კაბები, არამედ უბრალო მაისურები.

და თქვენც იღებდით მოდელებს ჩვეულებრივ თეთრ პერანგებში...
უპირველესად, მე ვეუბნებოდი ჩემს კლიენტებს, რომ არ შემეძლო მათთვის მემუშავა, რადგანაც ვერ გადავიღებდი ქალს ასეთ ძველმოდურ, ტრადიციულ სტილში. შემდეგ, ვაჩვენებდი მათ ჩემ მიერ გადაღებულ ქალთა ალტერნატიულ ფოტოებს და ისინი მათ მოისროდნენ. შემდეგ ვიპოვე ადგილი საკუთარი მოდელებისთვის თეთრ პერანგებში. და მათმა წარმატებამ აჩვენა, თუ რამდენად დაგვიანებული გახლდათ მსგავსი აღქმა. მართლაც სიგიჟე იყო. 3 თვის განმავლობაში ეს ფოტოები და მოდელები ყველგან იყვნენ. თითქოს ყველა ამ მომენტს ელოდა.

თქვენ ელოდით, რომ ეს მხოლოდ მომავალ 10 წელზე იქონიებდა გავლენას, მაგრამ ეფექტი ათწლეულს გასცდა...
ეს გახდა ტრენდი, რომელსაც ყველა მიყვებოდა. ჩემს ფოტოს მოყვა ჯორჯ მაიკლის ვიდეო, შემდეგ „ვერსაჩემ“ დაიქირავა ეს მოდელები და უეცრად ლინდა ევანგელისტა დაგიმტკიცებდათ, რომ 10 000 დოლარზე ნაკლებად საწოლიდან არ წამოდგებოდა. ეს ასეც იყო. ჟურნალი, რომლის ყდასაც ლინდა დაამშვენებდა, ჩვეულ ტირაჟზე 25%-ით მეტი რაოდენობით იყიდებოდა. მაგრამ, რევოლუცია დასასრულს მიუახლოვდა. ინდუსტრიამ ეს მოდელები აღმოაჩინა. კომერციულ სამყაროს, რომელიც მოდელებმა უფასოდ გაარღვიეს, მათი უკან მოპოვება სჭირდებოდა. ფოტოგრაფია მორიგ რევოლუციას ითხოვდა.

თქვენი აზრით, ვინ უფრო მეტი სარგებელი ნახა სუპერმოდელების ეპოქიდან − სინდიმ, ნაომიმ თუ თქვენ?
მე ვიტყოდი, რომ სუპერმოდელებმა სარგებელი მიიღეს ჩემგან. 1990 წელს ახალი დაწყებული მქონდა ჩემს სამუშაოში ნარატივებისა და ისტორიების შემოტანა. მაგალითად, ჰელენა კრისტენსენის ფოტოსერიები. მაგრამ, ესეც დასრულდა, რადგანაც სუპერმოდელები თავად უკვე იყვნენ რევოლუციურები, მათ მეტი ისტორია აღარ სჭირდებოდათ. ეს იყო იქამდე, სანამ ნელ-ნელა მათი დროც დასასრულს არ მიუახლოვდა. 2000 წელს, როგორც იქნა წამოვიწყე „მარსის“ პროექტი. ეს იყო დრო, როცა ძალიან ბევრი უნდა მეშრომა ფოტოებისთვის. როგორც იქნა, ისევ შეგვეძლო გავმხდარიყავით ფოტოგრაფები!