ნოვაკ ჯოკოვიჩი 2019 წელს ისევ იქცა მსოფლიოს ნომერ პირველ მამაკაც ჩოგბურთელად. იგი ასევე ერთ-ერთი ყველაზე მაღალანაზღაურებადი სპორტსმენია − ბოლო მონაცემებით, წელიწადში 23.5 მილიონი დოლარის მაჩვენებლით. თანამშრომლობს მოდის ისეთ ბრენდებთან, როგორებიცაა LACOSTE და SEIKO. მაგრამ ცოტამ თუ იცის მისი საქველმოქმედო ფონდის შესახებ, რომელიც 2007 წელს დაარსდა და სერბიაში სკოლამდელ განათლებას უზრუნველყოფს. ორგანიზაციამ არსებობის განმავლობაში გახსნა 43 საბავშვო ბაღი და გადაამზადა 1500-ზე მეტი მასწავლებელი. ცნობილ ჩოგბურთელს „ბავშვების ჩემპიონსაც“ კი უწოდებენ.
ჯოკოვიჩი 1987 წელს, ყოფილ იუგოსლავიაში, ომისგან გამოწვეულ აფეთქებამდე 4 წლით ადრე დაიბადა. „ჩვენთვის, ვინც იმ დროში ვცხოვრობდით, როცა მოქმედებდა სანქციები და ემბარგო, როცა გიწევდა ლოდინი რიგში პურისა და რძისთვის, ჩოგბურთის ჩოგანი და გაკვეთილი ნამდვილად ფუფუნება იყო“, − იხსენებს სპორტსმენი. ბელგრადის სკოლაში დადიოდა, მაგრამ არდადეგებს სამთო კურორტზე ატარებდა, სადაც მის მშობლებს პიცის რესტორანი ჰქონდათ: „იღბლიანი ვარ, რომ გავიზარდე ოჯახში, სადაც აფასებდნენ ხელგაშლილობას, ემპათიას, თანაგრძნობას, საზოგადოების, სოციალური სერვისების გაგებას. დიდ დროს ვატარებდი გარეთ“.
4 წლის ასაკში ჯოკოვიჩს ჩოგბურთი შეუყვარდა. მას შემდეგ, რაც ჯელენა ჯენსიკის ვარჯიშს უყურა. ერთ დღეს ჯელენამ ნოვაკი კორტებზე წაიყვანა: „ვიცოდი, რომ ჩემპიონი გახდებოდა“, − იხსენებს ჯელენა, რომელსაც ნოვაკის „ჩოგბურთის დედას“ უწოდებენ. სწორედ ის ასწავლიდა პატარა ნოვაკს პირველ ხანებში.

„ბევრ დროს ვატარებდით ცხოვრებაზე საუბარში, და არა მხოლოდ ვარჯიშში. ვუყურებდით ჩოგბურთელების ვიდეოებს, ვუსმენდით კლასიკურ მუსიკას, ვკითხულობდით პოეზიას. ცხოვრებას გლობალურად ვიაზრებდით“, − იხსენებს ჯოკოვიჩი, − „მხარდაჭერა, რომელსაც ჯელენასგან, მშობლებისგან და ახლო ადამიანებისგან ვგრძნობდი, წარმატების მიღწევაში დამეხმარა. მხოლოდ ჩემს ქვეყანაში ვთამაშობდი და ბევრ ტურნირს ვტოვებდი, რადგან მოგზაურობას ფინანსურად ვერ ვწვდებოდით“.

11 წლის ასაკში ხმამაღალმა აფეთქებამ ისევ გააღვიძა: „მაშინ მე დიდი ძმა ვიყავი. პასუხისმგებლობა მქონდა პატარა ძმების უსაფრთხოებაზე, მას შემდეგ რაც NATO-ს შეიარაღებულმა ძალებმა ჩემი მშობლიური ქალაქის დაბომბვა დაიწყეს“.

20 წლის შემდეგ, 32 წლის ჯოკოვიჩი ზედიზედ იგებს ჩემპიონატებს, მათ შორის „უიმბლდონს“. ამარცხებს ისეთ ლეგენდებს, როგორებიც არიან როჯერ ფედერერი და რაფაელ ნადალი. „ჩემნაირი ბიჭი, სერბიაში გაზრდილი, გამხდარიყო ჩემპიონი ჩოგბურთში? ეს საუკეთესო პირობებშიც კი მოულოდნელი იქნებოდა, მით უმეტეს მაშინ, როცა ბომბები ცვიოდა“.

რა ხრიკებს მიმართავთ მორიგ მატჩამდე? როგორ ემზადებით?
ტექნოლოგიები შესამჩნევად ვითარდება. მყავს გუნდი, რომელიც აგროვებს ინფორმაციას, გარკვეულ მონაცემებს და ვიდეოებს ყოველ ჩემს შემდგომ ოპონენტზე. ვიკვლევ მას, ეს ჩემი საშინაო დავალებაა, ვფიქრობ, ლოგიკური და ნორმალური. ეს არის მუშაობის გარკვეული ნაწილი, რათა საკუთარი თავი შესაფერისად მოვამზადო.

როგორ შეძელით დაგემარცხებინათ მსოფლიოს საუკეთესო ჩოგბურთელები?
ძალიან რთულია დაამარცხო ფედერერი და ნადალი. ყოფილა შემთხვევები, როცა მათთან ყველაზე მნიშვნელოვან მატჩებს ვაგებდი, ურთულესი პერიოდები იყო. მაგრამ, ყოველთვის მჯეროდა ჩემი თავის. ვიცოდი, რომ თუ ბევრს ვიმუშავებდი, შევძლებდი მათზე გამარჯვებას. მათი დომინირება თამაშის დროს ძალიან იგრძნობოდა, განსაკუთრებით მაშინ, როცა მთავარი წოდებების მოსაპოვებლად დავიწყე ბრძოლა.

იცით, როცა ხალხი ყვირის „როჯერ!“, მე მესმის „ნოვაკ!“ ვიცი, ეს სულელურად ჟღერს, მაგრამ ვცდილობ ამაში საკუთარი თავი დავარწმუნო.

თქვენსა და ნადალს შორის 1 წელია ასაკობრივი სხვაობა. ერთდროულად გასცდით 30 წლამდელ სპორტსმენებს. მასთან უფრო დიდ გამოწვევებს აწყდებით?
ჩვენ ერთი რამ გვაქვს გადაწყვეტილი, რომ აბსოლუტურად ყველაფერი გავიღოთ კორტებზე, მით უმეტეს მაშინ, როცა ფინალში ვუპირისპირდებით ერთმანეთს. ვფიქრობ, ამით მაყურებელსაც ვასიამოვნებთ. რაფაელთან თამაშს განსხვავებული ტაქტიკა სჭირდება. ის ჩემს კარიერაში ყველაზე დიდი მეტოქეა. ბევრჯერ ვეთამაშე, ბევრიც საკულტო თამაში გამოგვივიდა. ყველაზე მთავარი რა თქმა უნდა, 2012 წლის ფინალი იყო, რომელმაც 6 საათი გასტანა.

წლების შემდეგ, როცა შვილებს და შემდეგ შვილიშვილებს მოუყვებით ამ ცნობილი მატჩის შესახებ, როგორ აღწერთ მას?
ნამდვილად არ ვაყურებინებ, რადგან არ მინდა ტელევიზორს ამდენ ხანს უყურონ! ალბათ, ჩამოვუყალიბებ ჩვენი მეტოქეობის ძირითად კონცეპტს. როგორც აღვნიშნე, ნადალს ჩემს ცხოვრებასა და კარიერაში ისტორიული მნიშვნელობა აქვს. ის უდიდესი მეტოქეა აბსოლუტურად ყველა მეტოქეს შორის, ვისთანაც მიბრძოლია. ზოგიერთმა მატჩმა ჩემში დიდი გარდატეხა გამოიწვია. თამაშის არსი გადამააზრებინა. მუდამ დიდი იმედგაცრუება იყო მასთან წაგება, მაგრამ ამდენადვე დიადი გახლდათ ყოველი მოგება. ეს არის თამაშები, რომელთა გამოც ცხოვრობ.

ორი შვილის მამა ხართ. რა შეიცვალა ცხოვრებაში ამ სტატუსის მორგების შემდეგ?
ძალიან ბევრი რამ. უბედნიერესი ვარ იმით, რომ გავხდი მამა. ჩემი, როგორც ჩოგბურთელის, ცხოვრება ზუსტადაც რომ ამის გამო შეიცვალა. არა იმ გზით, რომ არ მქონდეს საკმარისი მოტივაცია ან არ ვითამაშო ბევრ ტურნირში. არა! მე შევაბიჯე ცნობიერების ახალ განზომილებაში და თავს მოვიაზრებ იმაზე მეტად, ვიდრე უბრალოდ ჩოგბურთის მოთამაშე. ახლა, როცა შინ ვბრუნდები, ჩოგანი გვერდით უნდა გადავდო და თავი ოჯახურ ვალდებულებებს მივუძღვნა, რაც ძალიან მსიამოვნებს. ვფიქრობ, ეს მანიჭებს სიმშვიდის განცდას და ერთგვარ აღდგენას ვახერხებ სირთულეების შემდეგ.

რას იტყოდით ფედერერზე?
როჯერი ამბობს, რომ სხვა ადამიანებს აძლევს შანსს, დარწმუნდნენ, თუ რა შეუძლიათ გააკეთონ 38 წლის ასაკში. მეც მათ შორის ვარ. ის არის მარადიული შთაგონების წყარო.

დაძაბული მატჩის შუაშიც გრძნობთ სიამოვნებას?
თუ ვიგებ, რასაკვირველია! რა თქმა უნდა, ბუნებრივია, გსურს გამარჯვებული გამოხვიდე, მაგრამ ამავდროულად გესმის, რომ ყოველმხრივ იხარჯები კორტებზე, იქ შენს გულს ტოვებ. ამითაც შეგიძლია იყო კმაყოფილი. უფრო მეტ სიამოვნებას იღებ, იმიტომ, რომ არაფერს ნანობ და არ გრძნობ, რომ რაიმე კუთხით თავი დაზოგე. როცა ემოციურად, ფიზიკურად თუ მენტალურად იცლები, ეს გსიამოვნებს.

მაინც რა არის თქვენთვის სპორტის ეს სახეობა?
ჩოგბურთი არის ორივე − ჩემი დიდი მოკავშირეც და უდიდესი მტერიც. მოდი, ასე ჩამოვაყალიბებ: ჩოგბურთის კორტებზე განვიცდი ჩემი პიროვნული ხასიათის ამაღლებას და დამდაბლებას. ხანდახან კონტროლს ვკარგავ, გარშემო ვყვირი, ვამტვრევ ჩოგანს. მაგრამ, დადებითი ემოციებისთვისაც ვცხოვრობ. არ ვთამაშობ ფულისთვის. ვთამაშობ, რომ გავიზარდო.