ცოტა თუ იფიქრებდა, რომ მსახიობი ასე ეფექტურად დაბრუნდებოდა მას შემდეგ, რაც რამდენიმე წლით დატოვა ჰოლივუდი. მაგრამ რენე ზელვეგერმა ცხოვრების ახალი თავი დაიწყო. და დაბრუნდა ტრიუმფით. ბრიჯიტ ჯონსის ფილმების შემდეგ, მან განსაკუთრებული იმიჯი შექმნა, რომელიც ბევრი მაყურებლისთვის ახლობელი აღმოჩნდა. გარკვეული დროის განმავლობაში უკეთესი ადგილისთვის იბრძოდა და მიაღწია კიდეც. დღეს, 50 წლის ასაკში მას შეუძლია იამაყოს წარმატებული სერიალით What/If და ფილმით „ჯუდი“ − ლეგენდარულ მსახიობ ჯუდი გარლენდის როლით. ამ პერფორმანსის წყალობით, რენეს „ოსკარსაც“ კი თამამად უწინასწარმეტყველებენ.

თქვენსა და ჯუდი გარლენდის ბედისწერაში საერთო მახასიათებლები იკვეთება. ფილმის ზოგიერთ მომენტში თქვენი გმირის ცქერა მტკივნეულიც კია, თითქოს უბრალოდ კი არ მოირგეთ პერსონაჟი, არამედ რეალურად გახდით ის.
ამ ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე საოცარი რამ არის ის, რომ იგი არ ყოფილა ერთმნიშვნელოვნად ტრაგიკული. ჯუდი იმედს არ კარგავდა და უდიდეს სიამოვნებას იღებდა პუბლიკასთან ურთიერთობისას. არასდროს იხევდა უკან, არცერთ შემთხვევაში. ჯუდი წამალს იმიტომ იღებდა, რომ უძილობა სტანჯავდა. ამას ის ჭკუიდან გადაჰყავდა. დარწმუნებული ვარ, მის ფსიქიკაზე გამანადგურებელი ეფექტი შეუძლებელმა დაძინებამ გამოიწვია. ჩემთვის ეს გასაგებია, მეც ვიტანჯები ამით. ხანდახან ღამით კინოთეატრში მივდივარ და ერთადერთი მაყურებელი ვარ დარბაზში. „ბუ, რომელიც ადრე დგება“ − ასე ვახასიათებ ამ მდგომარეობას. ხანდახან სამსახურის გამო 4 საათზე მიწევს ადგომა, როცა მხოლოდ 3 საათზე ჩამეძინება. ღამით ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობ. ამ დროს რაღაცით უნდა დავკავდე. ვერ ვუმკლავდები უძილობას, მაგრამ შემიძლია სხვა რამ ვაკეთო. ყოფილა შემთხვევები, როცა ადგილს ვუცვლიდი ავეჯს, ვალაგებდი... ეს ამშვიდებს. სისუფთავე, სიმშვიდე, წესრიგი − ეს თერაპიაა.

იცით, ჩემს ქალაქში, ტეხასში, სადაც დავიბადე, კინოთეატრი არ ყოფილა, მაგრამ ჩემს მშობლებს სტერეოსისტემა ჰქონდათ და ჯუდი გარლენდის ფირსაკრავიც მუდამ ტრიალებდა. ერთხელ, „ბრიჯიტ ჯონსის“ პირველი ფილმის სარეკლამო კამპანიისთვის ტოკიოში ვიმყოფებოდი. კარაოკე-ბარში უეცრად ხელში მიკროფონი ავიღე და მისი ერთ-ერთი ცნობილი სიმღერა შევასრულე: Somewhere Over the Rainbow... ეს იყო ჩემი პირველი და უკანასკნელი კარაოკე-გამოცდილება. როცა ამ როლისთვის „ოსკარზე“ ვიყავი ნომინირებული, მივედი კაბით, რომელიც თითქმის ზუსტი ასლი იყო ჯუდის „ოსკარის“ იმიჯის. როგორც ჩანს, შემთხვევით არ მერგო ეს როლი. მე მას ალბათ მთელი ცხოვრება ველოდი...

ალბათ დიდი განსხვავებაა ამ როლსა და მიუზიკლ „ჩიკაგოში“ განსახიერებულ როლს შორის, რომლის გამოც „ოსკარზე“ ნომინაცია მიიღეთ. მაგრამ იქაც მღერით და ცეკვავთ სცენაზე.
„ჯუდი“ ჩემთვის განსაკუთრებული ისტორიაა, ძალიან პირადი. ცოცხალი შესრულება, ცოცხალი აუდიტორია, რეალური ადამიანი, რომელიც ჩემთვის ყოველთვის ძალიან ძვირფასი იყო. ისევე, როგორც მილიონი ადამიანისთვის. დიდხანს ვემზადებოდი ვოკალის მასწავლებელთან, მასთან, ვინც „ჩიკაგოსთვის“ მამზადებდა. მაგრამ ხმა, ტემბრი, ინტონაცია განსხვავებულია. ძალიან მეშინოდა იმის გაკეთება, რაც ჯუდი გარლენდმა გააკეთა. მეშინოდა სიმღერის, ყურადღების გადატანის, რაიმეს გამოტოვების. „ჩიკაგოს“ გადაღებებზეც თითქმის არ გამოვდიოდი ტრეილერიდან, არ მქონდა ხშირი კონტაქტი. ამჯერადაც მაქსიმალური დისტანცირება მსურდა.

მაინც რატომ გადაწყვიტეთ მიგეტოვებინათ ჰოლივუდი თითქმის 6 წლით? ეს დიდი რისკია 40 წლის მსახიობისთვის.
თავს ჯანმრთელად არ ვგრძნობდი. საერთოდ არ ვზრუნავდი საკუთარ თავზე. ჩემს პრიორიტეტებში თავად უკანასკნელი ადგილი მეჭირა. მივედი ფსიქოთერაპევტთან. დიაგნოზი მარტივი იყო: დეპრესია. ექიმმა გაიაზრა, რომ ცხოვრების 99% საზოგადო პერსონის სტატუსით გავატარე, და ძალიან მცირე ნაწილი რეალობაში. აუცილებელი იყო გარკვეული დრო არაფერი მეკეთებინა და არ მეფიქრა იმაზე, რომ ცოტა ხანში სადმე გამგზავრება და მუშაობა მიწევდა. შემთხვევითობიდან შემთხვევითობამდე უნდა მეცხოვრა, გეგმებისა და ვალდებულებების გარეშე, რომელიც ხშირად 2 წლით ადრეა გაწერილი.

ეს იმას ხომ არ უკავშირდება, რომ გარკვეული წლები როლებში ბედი არ გწყალობდათ კარიერის დასაწყისისგან განსხვავებით?
ნაწილობრივ. მართლაც მომწყინდა. თავადაც მოსაწყენ ადამიანად მოვიაზრებდი თავს. 20 წელი სხვა ადამიანების ცხოვრებით ცხოვრების შემდეგ საკუთარი პიროვნებაც უნდა გამეზარდა. ერთხელ აეროპორტში ჩემს მეგობარს, სელმა ჰაიეკს შევხვდი. მან მშვენიერი მეტაფორა გამიზიარა: „ვარდი ვერ იხარებს მთელი წლის განმავლობაში, თუ ხელოვნური არაა...“ მივხვდი, ეს რასაც ნიშნავდა. იმ მდგომარეობაში, როგორშიც ვიყავი, თავი უნდა მომეჩვენებინა, რომ ყველაფერი კარგად იყო და ასე გამეგრძელებინა. ეს მსახიობების ბედია. ყოველ ჯერზე ფიქრობ: „იქნებ ეს ზუსტად ის შესაძლებლობაა, რომელიც მომავალში აღარ მექნება? იქნებ ერთადერთი შანსია? თუ უარს იტყვი, მთელი ცხოვრება ინანებ...“ თუმცა გონებით ხვდები, რომ დროა გაჩერდე, დაისვენო! მოკლედ არაფერს ვნანობ. რთული იყო მხოლოდ 1 წლის განმავლობაში. შემდეგ ბევრი რამ ვისწავლე, მათ შორის − ცხოვრებისგან სიამოვნების მიღება. ვამჩნევდი ისეთ რამეებს, რაზეც მანამდე ყურადღება არ გამიმახვილებია. ძალიან კარგი იყო, რომ მეგობრებისა და ოჯახის წევრების გარდა, ამ პერიოდში ჩემზე არავინ არაფერი იცოდა.

ამ დროს სამშობლოში, ტეხასში ცხოვრობდით...
დიახ, სწორედ ტეხასს და ქალაქ ოსტინს მივიჩნევდი ყოველთვის ჩემს სახლად. იქ ოჯახი მყავს. იქ ვსწავლობდი უნივერსიტეტში. ბავშვობიდან მწერლობა მსურდა და გამოცდები ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე ჩავაბარე, მაგრამ დიპლომის აღება მხოლოდ ენასა და ლიტერატურაში მოვასწარი, რომ მაშინვე სამსახიობო საქმიანობაში გადავეშვი. ვფიქრობდი, შემდეგ აუცილებლად დავბრუნდები, ვისწავლი, მივიღებ ჟურნალისტის ხარისხს და ვიმუშავებ ტეხასის პოპულარულ გამოცემაში. მახსოვს, ბავშვობაში სანტა-კლაუსს მუდამ ერთსა და იმავეს ვთხოვდი − ახალ ბლოკნოტს და კარგად გათლილ ფანქრებს. ვწერდი ლექსებს, მოთხრობებს და ა.შ.

ყოველთვის სავსე პირადი ცხოვრება გქონდათ, მაგრამ ბოლო წლებში მას საგულდაგულოდ მალავთ...
დროულად ვიცი დამალვა და გაუჩინარება! საქმე იმაში არაა, თითქოს პირადი ცხოვრების წარმართვა ჩემთვის რთული იყოს. არაფერია რთული. უბრალოდ, ამაზე საუბარი არ ღირს. ვიცი, რამდენად მოსაწყენად ჟღერს ასეთი პასუხი. გსურთ მსახიობი აალაპარაკოთ, ის კი ჩუმადაა. მაგრამ, რას ვიზამთ? ასეთი ვარ. ცოტაოდენი საიდუმლო არცერთ გოგონას არ უშლის ხელს, ასე არაა?

საბოლოო ჯამში, დაგეხმარათ ეს 6-წლიანი შესვენება ჰოლივუდისგან? თქვენს რენესანსზე საუბრობენ.
ეს სასაცილოდ ჟღერს. რა თქმა უნდა, ბევრად უკეთ გავხდი. ვისწავლე საკუთარ თავზე ზრუნვა ფიზიკურად. ახლა ჩემთვის ეს პირველ ადგილას დგას. ახალი გამოცდილება მივიღე. სულ უსაქმურად არ ვყოფილვარ. ბევრი რამით ვიყავი დაკავებული: ვსწავლობდი უნივერსიტეტში, ვწერდი, მათ შორის სცენარებს. სრულ სიწყნარეში ცხოვრება არ გამომდის. ვცდილობ არ მივაქციო ყურადღება ჭორებს, მათ უგულველვყოფ. ეს ენერგიის ტყუილი ხარჯვაა. ვამჯობინებ, დრო გავატარო ჩემს ძაღლებთან, ვესაუბრო საყვარელ ნათესავებს და შემოქმედებითად ვიმუშავო.

სერიალში What/If თქვენი ამპლუის წინააღმდეგ წახვედით − თქვენი გმირი თავდაჯერებული ვალკირიაა, ნამდვილი გველი. იდუმალი და ძლევამოსილი.
დიახ, ამ როლმა დიდი სიამოვნება მომანიჭა. გადაღებებზე ვამბობდი და ვაკეთებდი იმას, რაზეც ბევრი ოცნებობს, მაგრამ საკუთარ თავს უფლებას არ აძლევს. ეს სამუშაო ორმაგად სასიამოვნო იყო, იმიტომ, რომ ხშირად გავდიოდით რეპეტიციას. მე კი ეს პროცესი ძალიან მიყვარს. ყველაფერი გადაღებების მიმდინარეობისას იწერებოდა და სიურპრიზები გველოდა. ნამდვილად საინტერესო იყო.

იმ განცალკევებულ ადგილას, ფაქტობრივად უდაბნოში, სადაც ცხოვრობთ, ძლიერი ხანძრის დროს კინაღამ საკუთარი სახლი დაკარგეთ...
საბედნიეროდ, გადავრჩი. მაგრამ ერთი კვირით ევაკუაცია მომიწია. საინტერესო გამოცდილება იყო. უჩვეულო თამაში: უნდა გადამეწყვიტა, რა უნდა წამეღო თან ხანძრის შემთხვევაში და რა დამეტოვებინა. ყველაფერს მანქანაში ხომ ვერ ჩაატევ?.. დილის 5 საათზე მინივენში მოვათავსე ძაღლები, საყვარელი ფეხსაცმელები, მამისგან დატოვებული საბეჭდი მანქანა, დოკუმენტები... და კიდევ ორი სავსე ჩანთა.

სპეციალურად ვიყიდე სახლი ასეთ ადგილას, გლამურისგან დაცლილი. დიდი ხანი გჭირდება ჰოლივუდიდან და არც ოკეანეა ახლოს. იმიტომ რომ, ეს ტეხასს მაგონებს − სიმშვიდე, სიჩუმე და განმარტოება. ყველა პრაქტიკული ჩვევა, რაც მამამ მასწავლა − ღობის აშენება, ავტომობილის გაკეთება, სახლის სანტექნიკა... აქ, ამ ადგილას, ყველაფერი წამადგა. აქ ეს ყველაფერი მნიშვნელობას იძენს. თავად ვარ შეკეთებით და პრობლემების აღმოფხვრით დაკავებული. ვაკონტროლებ წყალს, კანალიზაციას, სისტემას. სიგნალს თითქმის არ იჭერს ტელეფონი. განსაკუთრებული სამყაროა, რის გამოც ჩვენ ყველა ხანდახან მოვიწყენთ ხოლმე.