2019 წლის „ქართული კინოს ფორუმი“ დასრულდა. მონაწილეებმა და ადგილობრივებმა დაბა ბაკურიანში 7 ახალი ქართული ფილმი იხილეს, რომლებსაც ფართო საზოგადოება 2019 წლის თბილისის კინოფესტივალზე იხილავს.
ფორუმი დიტო ცინცაძის გახმაურებულმა ფილმმა „შინდისმა“ გახსნა, რომელიც საქართველოს კინოთეატრებში უკვე შეგიძლიათ იხილოთ. ის 2008 წლის საქართველო-რუსეთის ომში მომხდარ რეალურ მოვლენებს ეყრდნობა. კინოკრიტიკოსთა შეფასება ფილმის სცენარისტმა ირაკლი სოლომონაშვილმა და მონტაჟის რეჟისორმა ლევან კუხაშვილმა მოისმინეს. „შინდისი“ საქართველოდან „ოსკარის“ მოკლე სიაში მოხვედრისთვის იბრძვის.
ქართული კინოს ფორუმზე ნაჩვენები იყო დიტო ცინცაძის მეორე ფილმიც: „ჩაისუნთქე ამოისუნთქე“, რომელსაც შანხაის კინოფესტივალზე ხვდა წარმატება, თუმცა ბაკურიანში გამართულ პრემიერაზე ის უარყოფითად შეფასდა. ეს ქართული დრამატული ფილმი უნდა შეხებოდა ციხიდან გამოსულ ქალს, რომელიც საზოგადოებაში აკლიმატიზაციას და ადგილის დამკვიდრებას ცდილობს. მის მიმართ გაუცხოებულია თინეიჯერი და მცირეწლოვანი შვილიც, დედამთილი ვაჟისთვის ხელის დაფარების მცდელობით მთელ დანაშაულს რძალზე ტეხავდა, ქმარიც ვერ უგებს და პირიქით, მენტალურად ძალადობს მასზე. მაგრამ, ამ კონკრეტული ხაზის განვითარების, პერსონაჟების გახსნის და მძიმე ხვედრის მკაფიოდ გამოხატვის მაგივრად, რეჟისორმა გადაწყვიტა ყველა ამბავი, რომელსაც სოციალურ ქსელში ან ტელევიზორში ხედავდა, ქართულ დრამაში მაქსიმალურად შეერწყა და ამასობაში სცენარიც პათეტიკურად გარდაიქმნა. მეშახტეები და ტრანსგენდერის სიკვდილი იმდენად გუგრილად და უშინაარსოდაა გადმოცემული, რომ მაყურებელში საერთოდ არ აღძრავს ემპათიას. რჩება შთაბეჭდილება, რომ რეჟისორი სხვადასხვა ფილმს იღებს, უბრალოდ სურს ის ერთად გვანახოს. აღსანიშნავია კრიტიკა, რომლის მიხედვითაც ფილმის მოქმედებებს ჭიათურასთან არაფერი საერთო არ აქვს. ამაზე ფილმის პროდიუსერმა რუსუდან გლურჯიძემ და მსახიობმა გიორგი ნაკაშიძემ საკუთარი აზრი გამოთქვეს, რომ ჩვენ არ უნდა გვეფიქრა კონკრეტულ ქალაქზე და ამბავი განზოგადებული სახით მიგვეღო, რომელიც სხვა ნებისმიერ სოციალურ სივრცეს მოერგებოდა. მაგრამ, კადრებში მუდამ გამოჩენილი მეშახტეები და ჭიათურის ლანდშაფტი საერთოდ არ შეესაბამება ოჯახს, რომელზეც ცინცაძეს ამბიც მოყოლა სურდა.
გამოცდილი რეჟისორის მაგივრად, წარმატებული პრემიერა ჰქონდათ ორ ახალგაზრდა რეჟისორს, რომლებმაც სადებიუტო სრულმეტრაჟიანი მხატვრული ფილმი გვაჩვენეს. უტა ბერიას „უარყოფითი რიცხვები“ საკმაოდ სენსიტიურ თემას ეხება და არასრულწლოვან მსჯავრდებულთა ციხეს გვანახებს. მსახიობების და ლოკაციის სწორი შერჩევის წყალობით უტამ მოახერხა მაყურებლამდე მოეტანა ზუსტად ის ავთენტურობა და კონკრეტული დრამა, რომელიც ჩაფიქრებული ჰქონდა და ეს საკმაოდ ბუნებრივად გააკეთა.
ასევე, გიგა ლიკლიკაძის სადებიუტო ფილმმა „ღორი“ დარბაზის დიდი ნაწილი აღაფრთოვანა. მოქმედებები აქაც ერთ სივრცეში ხდება და ერთი ამბის გარშემო განვითარება ფილმის მიმდინარეობისას სიცილს, შემდეგ კი ღრმად დაფიქრების საშუალებას იძლევა. განსაკუთრებული შექება დაიმსახურა ოპერატორმაც, რომელმაც განაცხადა, რომ გადაღებების დროს ექსპრომტად იქცეოდა და ორ არაპროფესიონალ და ერთ პროფესიონალ მსახიობს სცენის გადაღების მომენტში დაყვებოდა ისე, როგორც ამას საჭიროდ თვლიდა. მოქმედებები ძირითადად სოფელში, ორი ძმის სახლში ხდება. იშლება პერსონაჟების სახე, პროტაგონისტის ცხოვრების განვითარება და არჩევანი. სახასიათო სახეს ქმნიან როგორც ძმების პერსონაჟები, ასევე მალხაზ ხუციშვილის გმირი, რომელიც რეჟისორმა 46 ნომერ ავტობუსში, შევარდენით ხელში იპოვნა.
დიდი კრიტიკა ხვდა წილას დიმიტრი მამულიას ფილმს „დამნაშავე“, რომელსაც საზოგადოება დიდი ხნის მანძილზე ელოდა. თუმცა აღსანიშნავია, რომ ქართველი რეჟისორის ფილმი წელს ვენეციის კინოფესტივალზე, საკონკურსო პროგრამა "ჰორიზონტებში" აჩვენეს. ნელი ესთეტიკით გადაღებულ ფილმში თავმოყრილია ბევრი ცნობილი ევროპელი რეჟისორის კინო ფორმა და ესთეტიკა. პროფესიონალ მაყურებელს მუდამ ახსენდება კადრები სხვა ფილმებიდან, სხვები კი უბრალოდ გაუგებრობაში ვარდებიან თუ რა ხდება. ფილმის მთავარი პერსონაჟი დასაწყისიდან ბოლომდე ერთსა და იმავეს თამაშობს, ერთი და იგივე ემოციით, მიუხედავად იმისა, რომ მნიშვნელოვან ტრანსფორმაციას უნდა განიცდიდეს. აქ ვერ ვხედავთ ფილმის ქვეთავებს შორის გარდამავალ კავშირს. ვერ შევიგრძნობთ რატომ მოსდევს ერთს მეორე. ვხედავთ კადრებს, რომლებიც საერთოდ არაფერ კავშირშია ფილმთან და ზედმეტ გაუგებრობას იწვევს.
ბაკურიანის კინო-ფორუმზე ასევე ნაჩვენები იყო გიორგი მრევლიშვილის დოკუმენტური ფილმი „12 გაკვეთილი“, რომელიც გურიის რაიონში მცხოვრებ ბაბუასა და უნარშეზღუდულ შვილიშვილზე მოგვითხრობს. მათი კავშირი იმდენად მტკიცე, სიყვარულით სავსე და გონივრულია, რომ რთულია გულზე არ მოგხვდეთ. გიორგი თავადაა ფილმის ოპერატორი და აღსანიშნავია კადრები, რომლებიც ბრწყინვალე ხედვით გამოირჩევა. სურათს ფონად გასდევს ფაროსანა, რომელიც იმ პერიოდში ადგილობრივებს ძალიან აწუხებდა. თემა არამხოლოდ ავთენტურობას სძენს ამბავს და მათ გასაჭირს უკეთ გვანახებს, არამედ ალეგორიადაც მოიაზრება და იმ კრებით საზოგადოებას ასახავს, რომელსაც უმოწყალოდ შეუძლია სხვისი „გაჩანაგება“. ერთადერთი რაც მაყურებელს შესაძლოა დააკლდეს სხვა პერსონაჟებზე არსებული ინფორმაციაა, თუმცა თავად რეჟისორის თქმით, მას მხოლოდ და მხოლოდ ამ ორი ადამიანის ურთიერთობის ჩვენება სურდა.
ფორუმის ფარგლებში ასევე ნაჩვენები იყო ლაშა ოთხმეზურისა და ვახო ვარაზის დოკუმენტური ფილმი „დაკარგული რვანახევარი“, რომელიც მიხეილ კობახიძეს ეძღვნება. ფილმში რეჟისორი თავად ყვება თავისი ფილმების ისტორიებს. სამწუხაროდ, ფილმის ჩვენება ერთგვარი გამოთხოვება გახდა მასთან. მეორე დღეს 80 წლის მიშა კობახიძე საავადმყოფოში გარდაიცვალა. მისასალმებელია, რომ ფილმის რეჟისორებმა მისი ინტერვიუ მსგავსი ფორმით შემოგვინახეს, შეუძლებელია მისი ტრაგიკული ცხოვრება და პიროვნული დამოკიდებულება ნახვის დროს გულზე არ მოგხვდეთ.
ქართული კინოს ფორუმზე პრემიერების გარდა, მოეწყო ორი მნიშვნელოვანი პანელ დისკუსია ქართულ კინომემკვიდრეობაზე, კინოინსტიტუციებზე, ქართული კინოინდუსტრიის გამოწვევებსა და პრობლემებზე. დისკუსიაში მონაწილეობა მიიღეს საქართველოს ეროვნული კინოცენტრის, არქივის და სამინისტროს კულტურის განყოფილების წარმომადგენლება, კინომცოდნეებმა, რეჟისორებმა და პროდიუსერებმა. წამოიჭრა რეალობის სავალალო პრობლემები: კინოთეატრი "აპოლოს" და "რუსთაველის" ბედი, მუნიციპალური კინოთეატრის და კინომუზეუმის არარსებობა, ქართული ფილმების არასწორი მიწოდება და პიარი საზოგადოებამდე, რაც ქართული კინოს უმაყურებლობას იწვევს. დაისახა ახალი გეგმები და მიდგომები. დაისვა კითხვა „იღებენ კი ქართველი რეჟისორების უმეტესობა ფილმებს ქართველი მაყურებლისთვის, თუ მხოლოდ ფესტივალებისთვის?“
ამ ყველაფრის შესაფასებლად გელით თბილისის კინოფესტივალზე, რომელიც როგორც წესი დეკემბრის პირველ კვირაში იმართება და სულ მალე დაანონსდება.
ქართული კინოს ფორუმი საქართველოს ეროვნული კინოცენტრის და მთის კურორტების განვითარების სააგენტოს თანამშრომლობით ყოველწლიურად ტარდება.
