15 წლის მილი ბობი ბრაუნი ანდალუსიაში დაბადებული და ფლორიდაში გაზრდილი ინგლისელი გოგონაა, რომელიც პოპულარულ სერიალ „უცნაური ამბების“ მთავარი ვარსკვლავი გახდა. ფლორიდაში შემჩნეულმა მილიმ თავისი პირველი როლი ჰოლივუდში ჩასვლისთანავე მიიღო. ეს იყო პატარა ალისა, სერიალში „ერთხელ საოცრებათა ქვეყანაში“. ყველა აგენტი, ვინც კი ბრაუნს და მის მშობლებს ხვდებოდა, გოგონას თავის მომსახურებას სთავაზობდა და მისი თვალდახუჭულებს სჯეროდათ.
ძალიან მალე მილი ისეთ სატელევიზიო ჰიტებში მოგვევლინა, როგორებიცაა „გრეის ანატომია“ და „ამერიკული ოჯახი“. მაგრამ ყველაზე მთავარი, რა თქმა უნდა, Stranger Things გახდა – Netflix-ის ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული სერიალი. 2017 წელს მილიმ სამოდელო სააგენტოსთან პირველი კონტრაქტი გააფორმა, 1 წლის დაგვიანებით კი UNICEF-ის ყველაზე ახალგაზრდა ელჩი გახდა. პატარა ვარსკვლავი Converse-თან კოლაბორაციის შედეგად ფეხსაცმლის ხაზის შექმნაშიც იღებს მონაწილეობას.

2019 წელს მილის მონაწილეობით კიდევ ერთი აღსანიშნავი პრემიერა გაიმართა: „გოძილა 2: მონსტრების მეფე“. 2020 წლის მაისში მილი ამ 200-მილიონიან ჰოლივუდურ ატრაქციონზე უფრო ამბიციურად დაბრუნდება.

ის თითქოს სამყაროში მუდამ ეძებს გზას, საკუთარი უნარები უკეთ გამოხატოს.

შეეგუეთ უკვე მთელ თქვენს წარმატებას? გააცნობიერეთ ის?

ძალიან იღბლიანი ვარ იმ პროექტებისთვის, რომლებიც შემომთავაზეს. ჩემი გმირების განსახიერებით უდიდესი სიამოვნება მივიღე. ვფიქრობ, ეს უბრალოდ ცხოვრებაა, რომლითაც ახლა ვცხოვრობ. დგება ხოლმე ჩემს ცხოვრებაში სიურრეალისტური მომენტები, როცა ვჩერდები და გაოცებული საკუთარ თავს ვეუბნები: „ეს რაღაც განსხვავებულია. ეს არაა ის, რასაც რეალური ადამიანები გამოცდიან და იქნებ ჩემი ძაღლი გამომეკვება? მგონი ნორმალური რამეებით უნდა დავკავდე“. რა თქმა უნდა, ყველაფერი, რასაც ვაკეთებ, შესანიშნავი გამოცდილებაა. მაგრამ, ჩემი ძაღლების გამოკვება ძალიან მიყვარს.

სამი ძაღლი გყავთ?

დიახ. კიდევ კატა და ახლა კუც.

როგორც UNICEF-ის ყველაზე ახალგაზრდა მშვიდობის ელჩი და მსახიობი, რომელიც საზოგადოების ყურადღების ცენტრში მცირე ასაკში მოხვდა, რითი განსაზღვრავთ პროექტის კრეატიულობას, რა გიზიდავთ?

ვფიქრობ, მნიშვნელოვანია დავრწმუნდე, რომ სწორ მასალას ვირჩევ. იმას, რაც ჩემი ასაკისთვის შესაფერისია; პერსონაჟებს, რომლებიც ჩემთან ახლოს არიან და თემებს, რომლებიც გარკვეულ დაფარულ მესიჯებს შეიცავენ. იმიტომ მიყვარს გაეროს ბავშვთა ფონდთან მუშაობა, რომ ფუნდამენტურ საკითხებს და მნიშვნელოვან სათქმელს განვიხილავთ. Stranger Things-ის შემთხვევაში, საკუთარი თავის მიღება მიხდება. ბულინგს ადგილი აქვს სკოლებშიც და ინტერნეტსივრცეშიც, სერიალი კი საკუთარი ინდივიდუალურობის მიღებას ეძღვნება. „გოძილაც“ შეიცავს მნიშვნელოვან მესიჯებს: დავიცვათ გარემო და შევუნარჩუნოთ ის ცხოველებს; ყურადღება მივაქციოთ კლიმატის ცვლილებებს. ვფიქრობ, მომწონს იმ პროექტების ნაწილი ვიყო, რომლებიც გარკვეულ შეტყობინებებს გადმოგვცემენ.

როგორ ირჩევთ ამ შეტყობინებების შინაარსს? რა უნდა იყოს მის უკან?

მგონია, არ არსებობს ლიმიტი იმ ჩამონათვალში, თუ მხარს რამდენ რამეს დაუჭერ. ჩემთვის უამრავი საკითხია ბავშვების უფლებების გარშემო და მხოლოდ ერთ რამეს ვერ გამოყოფ. დიახ, არის ბულინგიც და ექსპლუატაციაც. ასევე ვიცით, რომ ზოგიერთ ქვეყანაში სუფთა წყალი ფიზიკურად არ მოეპოვებათ. არ შემიძლია მხოლოდ ერთ რამეს მივეკედლო - შთაბეჭდილება მექმნება, რომ სხვას ვჩაგრავ.

რას ისურვებდით სცოდნოდათ ახალგაზრდების შესახებ იმ ადამიანებს, რომლებიც გადაწყვეტილებებს იღებენ მსოფლიო პოლიტიკისა და ბავშვთა უფლებების შესახებ?

ბავშვებიც ადამიანები არიან. ვფიქრობ, ეს ყველაზე მნიშვნელოვანი რამაა. ბავშვები არიან ადამიანები, რომლებსაც აქვთ საკუთარი აზრი და არასდროს უნდა იყვნენ გაჩუმებულები. ისინი მაგიდას უნდა შემოუსხდნენ, უფლება უნდა მიეცეთ ისაუბრონ. ვფიქრობ, მსოფლიო ლიდერებში და ზოგადად, ადამიანების გონებაში ეს აზრი უნდა გავამყაროთ: მათ უნდა გაიგონ, რომ ბავშვებს ხმის უფლება აქვთ. ისინი საოცრად ჭკვიანები არიან. მათ ბევრი რამის გაკეთება შეუძლიათ. ფაქტობრივად, მათ ხელთაა მსოფლიოს შეცვლა!

გრძნობთ თუ არა, რომ თქვენი თაობა სოციალური მედიის ეკოსისტემაზე გაიზარდა?

ჩვენ სოციალურ მედიაში დავიბადეთ. ეს არის ის, რაც ყველა ბავშვმა იცის. მაგრამ ჩვენ მისი ჭკვიანური გამოყენება შეგვიძლია. ვიცით, რომ ის შესანიშნავი ადგილია გარკვეული მესიჯის გასავრცელებლად და მართლაც ცუდი ადგილი დამცირების, ნეგატივის, სიძულვილის, ექსპლუატაციისა და ძალადობის ენისთვის. ჩვენ შეგვიძლია ის დადებით სივრცედ ვაქციოთ, სადაც ყველა მიღებულია და საზოგადოების ნაწილად გრძნობს თავს. აქამდე ნელა მივიწევთ და მომავალში ის უკეთეს სივრცედ გარდაიქმნება, თუ ჩვენ ამაზე ვიმუშავებთ.

რა როლს თამაშობს მოდა, თამამი გადაწყვეტილებების მიღება და საკუთარი იმიჯის თქვენებური გამოხატვა, როცა ახალგაზრდა ადამიანებს იდენტურობაზე ესაუბრებით?

ვფიქრობ, მოდაში სასიამოვნოა ის, რომ წესები არ არსებობს. ბუნებრივობა ერთადერთი წესია. ორი წლის წინ ვამბობდი, რომ მოკლე მაისურებს და მაღალ ქუსლებს არ ჩავიცვამდი, მაგრამ ახლა შემომხედეთ! – ორივე მათგანი მიყვარს. გოგონა ვარ და განვითარებასთან და გაზრდასთან ერთად ვიცვლები. ის, რაც ახლა არ მომწონს, შესაძლოა 3 წელიწადში შემიყვარდეს. ეს ყველაფერი ფაზებია. ყველა ადამიანი იცვლის სტილს პიროვნულ თვისებებთან ერთად. ისინი იცვლებიან. ვფიქრობ, ეს საუკეთესო რამაა მოდაში. წესები არ არსებობს. არასდროს უნდა მოაქციოთ საკუთარი თავი ჩარჩოში.

როცა გარკვეულ სამოსს ირჩევთ, გაქვთ შეგრძნება, რომ კოსტიუმს იცვამთ, რათა პერსონაჟის ხასიათი მოირგოთ?

გადაღებების პროცესში ყველა აკონტროლებს რა მაცვია, თმა როგორ მაქვს, როგორ გამოვიყურები. როცა საკუთარ თავთან მარტო ვრჩები და გადაღებები წყდება, ეს ორი თვე ჩემს ცხოვრებაში სწორედ იმის ფოკუსირებას ხმარდება, თუ რა მომწონს რეალურად – ვარდისფერი თუ იასამნისფერი თმა. შესაძლოა ფრჩხილები ძალიან გავიზარდო, რადგანაც ვიცი, რომ როცა გადაღება დაიწყება, მე ისევ მათი ვიქნები.

ფიქრობთ, რომ თქვენი, მსახიობების შესრულება სერიალში გარკვეულწილად ტრანსფორმირდა, რადგანაც დროდადრო კოლეგები უფრო კომფორტულად გრძნობთ თავს ერთმანეთთან?

დიახ, რა თქმა უნდა. როცა ყოველდღე, 30 დღის განმავლობაში რაღაცას აკეთებთ, ეს ჩვევად იქცევა. ერთად გადაღებაც ჩვევაში გვაქვს. უკვე სამი წელია ერთ სერიალზე ვმუშაობთ და აღარ გვიწევს ვიფიქროთ საკუთარ პერსონაჟებზე. როგორც კი რეჟისორი დაიყვირებს – „ვიწყებთ“, ინსტინქტურად ვმოქმედებთ. როცა რაღაცას მიეჩვევი, მუდამ ასე ხდება.

ყოველთვის გიხარიათ დაბრუნება?

დიახ, როცა ვამთავრებთ, მუდამ ვტირი. ერთადერთი ვარ, რომელიც სლუკუნებს. განსაკუთრებით, ტატუს მოშორება მხდის სევდიანს, რადგანაც ეს გადაღებების დამთავრებასთან ასოცირდება. მაგრამ ამჯერად, მესამე სეზონის შემდეგ, მზად ვიყავი წავსულიყავი და მედისონი გავმხდარიყავი „გოძილადან“.

რა ხდება Stranger Things-ის გადასაღებ მოედანზე?

ჩვენ გასული საუკუნის 80-იანების სამყაროში ვცხოვრობთ, როცა გადასაღებ მოედანზე ვართ. საცვლებიც კი იმ დროისთვის დამახასიათებელი სტილის გვაცვია. ყველა ბავშვის მიმართ ერთნაირი დამოკიდებულება აქვთ, არავინაა გამორჩეული. გადაღებების პირველ დღეს ტრეილერებს გვარჩევინებენ – ვის გვერდით გვსურს ვიყოთ და ვის გვერდით არა. ნოა ძალიან ხმამაღალია და სავარაუდოდ, მაშინაც გავიგებ მის ხმას, როცა ძილს დავაპირებ. სედი მუდამ ჩემ გვერდით იდებს ბინას, იმიტომ, რომ ჩემი უახლოესი მეგობარია. როცა თავისუფალი დრო გვაქვს, მაგიდის თამაშებს ვთამაშობთ და ისე ვერთობით, ერთმანეთს ვუყვირით კიდეც.
როგორ ფიქრობთ, რა არის თქვენი პერსონაჟის გამორჩეული ხასიათი ან თვისება, რომელიც ადამიანებზე ასე ძლიერად მოქმედებს?
მე მიდრეკილი ვარ იმ ადამიანებისკენ, ვისაც დახმარება სჭირდებათ. დედაჩემიც ასეთია. უბრალოდ, მიზიდავს ასეთი ხალხი. ვფიქრობ, ადამიანებს ამიტომ იზიდავთ ჩემი გმირი. ისინი ფიქრობენ, რომ მას დახმარება სჭირდება. უცნაური შეგრძნებაა, როცა ფილმის ნახვისას ადამიანის დახმარების სურვილი გიჩნდება და მზად ხარ, ეს სცადო.

რა ხდება „გოძილასთან“ მიმართებაში?

ერთი წესი მაქვს – თუ ტრეილერზე არ ამეტირა, მას კინოთეატრში არ ვნახავ. ამიტომაც კინოში „დანკირკის“ შემდეგ არ ვყოფილვარ. პატარა ქალაქში ვცხოვრობ და საჩვენებლად საშინელ ფილმებს არჩევენ, მაგრამ „გოძილას“ ტრეილერის ნახვისას ყოველ ჯერზე ვტიროდი. ეს ზუსტად ის ფილმია, რომელიც გოძილას ფანს გაგხდით.

რა მიიღეთ ამ ფილმისგან?

მიზეზი, რატომაც მოვაწერე ხელი ამ ფილმის კონტრაქტს, ცხოველების მიმართ პატივისცემაა. მომწონს ხერხი, რომლის მეშვეობითაც ეს სურათი ცხოველებს გვიხატავს. ჩვენ ისევე უნდა ვცეთ მათ პატივი, როგორც ისინი გვცემენ ჩვენ. უნდა ვიზრუნოთ მათზე. ამ გარკვეული ბალანსის დაცვა მსოფლიოს ძალიან სჭირდება. ცხოველებს ახლა კიდევ უფრო მეტ პატივს ვცემ და იაპონური მითოლოგიის შესახებაც ბევრი გავიგე. ვფიქრობ, მაყურებელი ამ ფილმის ნახვის შემდეგ იმავეს ისწავლის და გაიგებს.

სხვა საქმიანობაზე თუ გიფიქრიათ – რეჟისორობაზე, პროდიუსერობაზე ან სცენარისტობაზე?

პროდიუსერობა უკვე გავუწიე პატარა სერიალს შერლოკ ჰოლმსის დის შესახებ. ეს ლეგენდარული წიგნი რომ აღმოვაჩინეთ, გვინდოდა გვემოქმედა. Netflix-მა მომცა ამის საშუალება და ეს ძალიან ბევრს ნიშნავს ჩემთვის. ბევრს ვფიქრობდი რეჟისორზე. დიდხანს ვარჩევდით, თუ ვინ დაწერდა სცენარს. როცა ყველა ფაქტორი გავითვალისწინეთ, ვფიქრობდი: „ნუთუ ეს შემოქმედებითი ადამიანები მომისმენენ, როცა საკუთარი აზრის გამოხატვა მენდომება?“ და ისინი მართლაც ყურადღებით მისმენდნენ. აღტაცებულმა გავიფიქრე: „აი, რას ნიშნავს იყო პროდიუსერი“. უნიჭიერეს ადამიანებთან ვითანამშრომლე. ეს საუკეთესო სამუშაო გამოცდილება იყო.

კიდევ რა ხდება თქვენს ცხოვრებაში?

კოლაბორაცია მაქვს „კონვერსთან“ და კოლექციაზე ერთად ვიმუშავეთ. ამ საქმეში მართლა ძალიან დავიხარჯე და მთელი გული ჩავდე.

როგორ იყავით ჩართული ამ პროცესში?

ყველა წვრილმანში მივიღე მონაწილეობა, რაც ძალიან სასიამოვნო იყო. მაგალითად, ჩემი შექმნილია პატარა ვეშაპის სიმბოლო, რომელიც ფეხსაცმელზეა დატანილი. ძალიან მომწონს ვეშაპები. ისინი ახდენენ იმის სიმბოლიზაციას, თუ როგორი ვარ პიროვნულად: ისინი ხმაურიანობით გამოირჩევიან, რადგანაც ზღვის დედოფლები არიან. მიყვარს ოკეანე. ესპანეთის სანაპირო ქალაქში დავიბადე და ბავშვობიდან დავუკავშირდი ამ ცხოველებს. მათ ჩემს საქმეებში მომავალშიც მოვიაზრებ.