3 „ოსკარის“ მფლობელი მერილ სტრიპი 70 წლის გახდა! არის კი ის ყველა დროის საუკეთესო მსახიობი? სტატისტიკა გვამცნობს, რომ დიახ („ოსკარის“ რეკორდული − 21 ნომინაცია). რასაც უნდა უყურებდეთ, ერთი რამ აშკარაა − თუ მერილი ეკრანზე ჩნდება, მას დიადად აქცევს. ამიტომაც, მის ყოველ მორიგ პროექტს უფრო მეტი მოლოდინით ელიან. ამ თვეში სტრიპმა თავისთვის უჩვეულო გადაწყვეტილებას მიმართა და BIG LITTLE LIES-ს ოჯახს შეუერთდა.

ჰოლივუდში ყველამ იცის, რომ თუ მერილ სტრიპს როლის მიღება სურს, კასტინგზე სხვების მონაწილეობას აზრი არ აქვს. თქვენ ბრძანდებით მსახიობი, რომელზეც ძალიან დიდი მოთხოვნაა და შეგიძლიათ თავად აირჩოთ სურათები, რომლებში თამაშიც გსურთ...

სასიამოვნოა ამის მოსმენა, მაგრამ მე მგონი ცოტას აჭარბებთ. რა თქმა უნდა, არაფერი მაქვს საწუწუნო, ამ მხრივ ძალიან მიმართლებს, მაგრამ ჰოლივუდში უამრავი ფანტასტიკური მსახიობია და ვიმედოვნებ, როლი არავისთვის წამირთმევია.

როგორ შეძელით შეგექმნათ ბრწყინვალე კარიერა 4 შვილის დედას?

დაგეგმარება, დაგეგმარება და კიდევ ერთხელ დაგეგმარება. ეს ყველაზე მნიშვნელოვანია. ასევე, გუნდური სამუშაო. ჩემი ქმარი − დონ გამერი ყოველთვის იღებდა და ისევ იღებს მნიშვნელოვან მონაწილეობას ბავშვების აღზრდაში, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი უკვე დიდები არიან. დონი გაცილებით მშვიდია, ვიდრე მე. ის მშვენიერი მამაა. მე უფრო „ვეფხვი დედა“ ვარ.
ეს რას ნიშნავს?
მაგალითად, როცა უფროსი ვაჟიშვილი − ჰენრი, პატარა იყო, ფორტეპიანოზე დაკვრის სწავლა უნდოდა, მაგრამ მასწავლებელი, რომელიც ვუპოვეთ, არ შთააგონებდა და მუსიკის მიმართ ინტერესიც უმალ დაკარგა. მე დაჟინებით მოვითხოვდი გაეგრძელებინა ვარჯიში. ჩემს ქმარს კი მიაჩნდა, რომ ჰენრისთვის არ უნდა დაგვეძალებინა ეკეთებინა ეს საქმე მხოლოდ იმიტომ, რომ მე ვოცნებობდი ჩემი ვაჟიშვილი პიანისტი გამხდარიყო. ზოგადად, მუსიკის მიმართ გულგრილი არ ვარ ბავშვობიდან. ბევრი ფიქრობდა, რომ კლასიკური სიმღერა უნდა შემესწავლა. საბედნიეროდ, დროულად მივხვდი, რომ ეს საჩემო არ იყო. დიახ, მიყვარს სიმღერა, მაგრამ ჩემი ხმა საშუალოა. ჩემი ვაჟიშვილი კი გაიზარდა და პროფესიონალი მუსიკოსი გახდა. „ვეფხვი დედა“ მერილი მართალი იყო!

რას მიიჩნევთ ყველაზე რთულად ბავშვის აღზრდაში?

ხანდახან გავიწყდება, რომ ისინი ბავშვები აღარ არიან. მაგალითად, 14 წლის ასაკში ისე ექცევი, როგორც 10 წლისას. თინეიჯერებისთვის მსგავსი დამოკიდებულება განსაკუთრებით მტკივნეულია. ამ დროს ჩნდება პრობლემები ურთიერთობაში, კომუნიკაციის სირთულეები, რომელთა გადალახვა დიდ შრომას და ძალისხმევას მოითხოვს. დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემი შვილები ბალანსის დაცვით აღვზარდე. იქამდე, სანამ თავად ისწავლეს ფეხზე მყარად დგომა.

თქვენი უფროსი ქალიშვილი − მემი, მშვენიერი მსახიობია. თებერვალში ის დედა გახდა. როგორ მოირგეთ ბებიის როლი?

დიდი ხანია ამისთვის მზად ვიყავი. ძალიან მიყვარს ბავშვები და მათი ძიძობა მსიამოვნებს. ვიმედოვნებ, როცა შვილიშვილი გაიზრდება, ქალიშვილს ჩემი რჩევებით თავს არ მოვაბეზრებ. მემის მიაჩნია, რომ რჩევების გაცემა ძალიან მიყვარს.

საინტერესო დამთხვევას აქვს ადგილი. რეალურ ცხოვრებაში ბებიად გახდომის პარალელურად, ცნობილ სერიალში „დიდი, პატარა ტყუილები“ ასევე შვილიშვილები გყავთ. მართალია, რომ რიზ უიზერსპუნს და ნიკოლ კიდმანს თავად შესთავაზეთ მეორე სეზონში მონაწილეობა? ნიკოლი ამბობს, რომ შოკში იყვნენ თქვენი შემოთავაზებით და სიხარულისგან იკივლეს კიდეც.

მე მართლაც მივედი ნიკოლთან „ოქროს გლობუსის“ ცერემონიალზე, მას შემდეგ, რაც ამ სერიალმა რამდენიმე ჯილდო მიიღო, და ვუთხარი: „ახლა უკვე ვფიქრობ, რომ უნდა შემოგიერთდეთ!“ რა თქმა უნდა, ეს ხუმრობას უფრო ჰგავდა, მანამდე რიზმა და ნიკოლმა ეს უკვე შემომთავაზეს. მე გიჟივით ჩავუჯექი ამ შოუს, პირველ სეზონს თვალმოუშორებლად ვუყურე. მშვენიერი სავარჯიშოა გავიაზროთ, თუ რა ვიცით და რა არ ვიცით ნებისმიერ ოჯახზე, მეგობრებზე, დაკეტილ კარს მიღმა არსებულ ატმოსფეროზე. ჩვენი უახლოესი ადამიანებიც კი შეიძლება ინახავდნენ საიდუმლოს, „ჩონჩხებს“ კარადაში, რომელზეც წარმოდგენა არ გვაქვს. ეს მუდმივი და მნიშვნელოვანი თემაა, გავერკვიოთ ადამიანებში. მსგავსი პერსონაჟების თამაში მსახიობებისთვისაც დაუვიწყარი გამოცდილებაა. ამიტომაც ამ გუნდის ნაწილად ქცევა, რომელმაც მსოფლიო ააღელვა, ნამდვილად ბედნიერება იყო ჩემთვის.

თქვენ თამაშობთ დედას, რომელსაც ვაჟიშვილი რძალმა მოუკლა....

უფრო მეტად მე ვთამაშობ ადამიანს, რომელიც იაზრებს როლს, რომელიც თავისი შვილის აღზრდაში ითამაშა. ჩემი გმირი დედობრივი პასუხისმგებლობის დეფიციტის შედეგს ეჯახება. ფიქრობს, რატომ ვერ შეძლო დროულად გამოესწორებინა რამე ან უბრალოდ აღმოეჩინა... აი, ეს მაინტერესებდა მეც.

გჯერათ, რომ სიუჟეტს, რომელიც ქალების გარშემო ვითარდება, მათი რთული ბედისწერის ამბავს, შეუძლია გააფართოვოს მდედრობითი სქესის უფლებები ცხოვრების ყველა სფეროში?

ქალები თავისუფლები და დამოუკიდებლები გახდნენ რომელ დროსთან შედარებით? იმასთან, რომელიც 40 წლის წინ იყო? შესაძლოა. მაგრამ მთელი ეს ემანსიპაცია, ჩემი აზრით, პირობითად რჩება. არ უნდა გადავაფასოთ რეალური თავისუფლება და ქალების შესაძლებლობები მხოლოდ იმიტომ, რომ შარვლების ტარების უფლება გვაქვს. დისკრიმინაცია შორეულ წარსულში არ დარჩენილა და ქალებისთვის მამაკაცების პოზიციების დაკავება ადვილად მისაღწევიც არაა. მაგრამ, პროგრესი შესამჩნევია. მახსოვს, ბავშვობაში დედა მეუბნებოდა: „არ ისწავლო საბეჭდ მანქანაზე ტექსტის აკრეფა, თორემ კარიერას მდივნად დაასრულებ!“ სხვათა შორის, ადვოკატობაზე ვოცნებობდი და იურიდიულზე იმიტომ ვერ მოვხვდი, რომ გამოცდის დროს ჩამეძინა! სპექტაკლში ვთამაშობდით, შემდეგ აღსანიშნად წავედით და დილამდე შევრჩით. მაგრამ მაშინ არ მჯეროდა, რომ სამსახიობო კარიერის აწყობას შევძლებდი. ვიცოდი, რომ ქალებში სილამაზეს აფასებდნენ და არა ინტელექტს.

ბევრი არაჩვეულებრივი ქალის როლი განასახიერეთ. როგორ ფიქრობთ, აქვთ თუ არა მათ რაიმე საერთო?

ალბათ ოპტიმიზმი. მომწონს გმირების თამაში, რომლებსაც სამყაროს შეცვლა უნდათ და რთული სიტუაციების მიუხედავად, იმედით არიან სავსე. ასევე, მათ აერთიანებთ მიზანი, არ გახდნენ საშინელი ადამიანების მსხვერპლნი.

მართლაც, თქვენი პერსონაჟები სიძლიერის დემონსტრირებას ახდენენ. მაგალითად, ქეთრინ გრემი, მარგარეტ ტეტჩერი და ა.შ. მაგრამ თქვენზეც იმავეს ამბობენ: თქვენს ძლიერებასა და მკაცრ ხასიათზე...

ო, არა, მე ისეთივე ძლიერი და მამაცი არ ვარ, როგორიც ჩემი რამდენიმე პერსონაჟი. უფრო ცნობისმოყვარე. ყოველთვის ძალიან მაინტერესებდა, რა ანიჭებს ზოგიერთ ადამიანს ძალას, გადაწყვეტილებების მიღების უნარს და მიზანდასახულობას საფრთხის დროსაც კი. მე ვაკვირდები და ვცდილობ გავიგო ადამიანების, მათი ქმედებების არჩევანის მიღების დროს, მაშინ, როცა ამაზე მათი ცხოვრებაა დამოკიდებული. საკუთარ ცხოვრებისეულ დაკვირვებებს კინოში იმიჯების შექმნისას ვიყენებ. მე გააზრებული მაქვს, რომ მსახიობობისთვის დავიბადე. ბავშვობაში ბებიას ვბაძავდი და მის ჟესტებს ვიმეორებდი. ძალიან მინდოდა მას დავმსგავსებოდი: მაკიაჟს ვიკეთებდი, გრიმს და ნაოჭებს ვიხატავდი. ყოველთვის მაინტერესებდა, რას ნიშნავდა სხვა ადამიანად ქცევა.

დღემდე გხიბლავთ მსახიობობა და ყველაფერი მასთან კავშირში? ამ პროფესიის 50-წლიანი ერთგულების შემდეგ?

ისეთივე ენთუზიაზმს და ღელვას განვიცდი, როგორც დასაწყისში იყო. ყველა როლი ჩემთვის ისეთივე მნიშვნელოვანი და ღირებულია, როგორიც პირველი გახლდათ. ვაღმერთებ ჩემს საქმეს, განსაკუთრებით მზადების პროცესს. ამასთან, ყველა რეჟისორი აბსოლუტურად განსხვავებულია. არაფერი მეორდება, ახალი შთაბეჭდილებები, სირთულეები და პრობლემები იქმნება, რომელთა გადალახვა საოცრად საინტერესოა.

უკანასკნელ წლებში ყველაზე მეტად რომელმა რეჟისორმა გაგაოცათ?

სტივენ სპილბერგმა. პირველად ვიმუშავე მასთან. მსახიობების მიმართ მაღალი მოთხოვნები აქვს. არასოდეს ატარებს რეპეტიციას გადაღებების წინ. თუ მსახიობი მზად არაა, მისივე პრობლემაა. საუკეთესო მსახიობი, რომელთან ერთადაც მიმუშავია, ტომ ჰენქსია. მგონია, რომ მას ჩვენს საზოგადოებაში სათანადოდ არ აფასებენ. მოედანზე მუდამ ისეთი მომზადებული მოდიოდა, რომ მხოლოდ მასთან მორგება დამრჩენოდა. ტომი ძალიან კეთილი და მომხიბვლელი ადამიანია, ამასთან − შესაშურად მოწესრიგებული.

შეუძლია რაიმეს თქვენი შეშინება და სტრესის მდგომარეობაში ჩაგდება?

რა თქმა უნდა! მაგრამ, ამას მივეჩვიე. ხშირად შიშებსა და გაღიზიანებაში დამნაშავეა ის მოთხოვნები, რომლებსაც საკუთარ თავს ვუყენებ. დიდი მოლოდინის განცდა მაქვს − ესაა ჩემი დანაშაული. მთლიანად ჩემი. ყოველი ახალი როლი კარიერაში ყველაზე მნიშვნელოვანი მგონია, წინაზე უკეთესი. ამას ვერაფერს მოვუხერხებ. ნერვიულობას ვიწყებ, როცა ვერ ვაღწევ იმ სიმაღლეს, რომელსაც საკუთარ თავს ვუსახავ და თავდაჯერებას ვკარგავ. ყოველ ჯერზე, როცა ეს ხდება, ქმარს ვეუბნები, რომ პროდიუსერს დავურეკავ და ფილმზე მუშაობაზე უარს ვეტყვი. ჩემი ქმარი კი სიცილით მპასუხობს, რომ ეს უკვე ასჯერ აქვს მოსმენილი და არასოდეს დაუნახავს, როგორ ვრეკავ. ის ძალიან კარგად მიცნობს.

ჰიუ გრანტმა ერთხელ მოყვა, რომ როცა ბედნიერი სცენის თამაში გიწევთ, გადასაღებ მოედანზე ძალიან მხიარული მიდიხართ; მაშინ, როცა თქვენმა პერსონაჟმა ბრაზი უნდა გამოხატოს, თქვენთან მოახლოება შეუძლებელია. მას ერთხელ მაინც სურს ნახოს, რომ მერილ სტრიპს რაიმე არ შეუძლია...

ჰიუ ძალიან კარგი ადამიანია. უპირველესად, ვცდილობ ჩემსა და პარტნიორებს შორის ეს ხელოვნური კედელი დავარღვიო, დისტანცია გავაქრო. სხვა მხრივ, ერთად ვერ ვიმუშავებთ. თავს ვაჩვენებ, რომ ტექსტი დამავიწყდა, ვტრიალდები იქ, სადაც არაა საჭირო... მოკლედ, ვაჯერებ, რომ ისეთი სრულყოფილი არ ვარ, როგორც ფიქრობენ. ილუზიებს ვამსხვრევ. მინდა იფიქრონ: „სულაც არაა ის ისეთი იდეალური, როგორიც წარმოუდგენიათ!“ შედეგად, გადაღებების პირველსავე დღეს ყველა დუნდება და თავს კომფორტულად გრძნობს.

ბევრი არაფერია ცნობილი არა მხოლოდ თქვენს ოჯახზე, არამედ თავად თქვენზე − ჩვევებზე, ინტერესებზე, გატაცებებზე...

ძილი მიყვარს! უდიდესი სიხარულია შინ დაბრუნება, ყოველ ღამით საკუთარ საწოლში დაწოლა და ერთი თვით არაფრის კეთება. როგორც კი ბალიშზე თავს დავდებ, მაშინვე მეძინება. ვწუხვარ იმ ადამიანების გამო, რომლებიც უძილობით იტანჯებიან და მედიკამენტებს იღებენ. ვცდილობ არ დავარღვიო რიტმი და დღეში 7 საათზე ნაკლები არ მეძინოს. ასევე მიყვარს ბაღში ფუსფუსი, ყვავილების, ხეებისა და ნერგების მოვლა. ეკოლოგიურად სუფთა ბოსტნეული მომყავს. ყურადღებას ვაქცევ იმას, თუ რას მივირთმევთ. ქალაქის ბინაშიც კი ბევრი მცენარე მაქვს. მაგალითად, აბაზანაში მიდგას ქოთანი ფინიკის ხით!

და რისი კეთება არ გიყვართ?

იმის, რაც არ გამომდის. მსგავს საქმეებს გავურბი. მაგალითად, ვერასოდეს ვისწავლე გოლფის თამაში. ჩემი ქმარი ბევრჯერ ეცადა, მაგრამ უშედეგოდ. ამიტომაც არ ვთამაშობ. რატომ დავიზიანო თვითშეფასება საკუთარი ნებით?

როცა წარსულზე ფიქრობთ, მიგაჩნიათ, რომ რაიმეს შეცვლიდით?

შეცდომებს განურჩევლად ყველა უშვებს. ეს ცხოვრების ნაწილია. ვიცი, რომ გამიმართლა. კარგი ცხოვრება მაქვს. ამიტომაც, არაფერს შევცვლიდი.

საკუთარი თავი პენსიაზე წარმოგიდგენიათ?

დიახ. 67 წლიდან ვცდილობ აქტიურობა შევამცირო. ბავშვები დიდი ხანია ბუდიდან გაფრინდნენ, მაგრამ სცენარები პირიქით − უფრო ჭარბად მიტევენ. თან, კითხვაც მიყვარს. ქაღალდზე და არა კომპიუტერში! ძველი სკოლის წარმომადგენელი ვარ − ფურცელი მირჩევნია ეკრანს. ხანდახან ვცდილობ ტექნოლოგიებს გამოვეთიშო და ტელეფონს ვთიშავ. თანაც, რად მინდა გაჯეტები, როცა ბაღში ვარდებს ვუვლი?